ประวัติศาสตร์แนวคิดการคุ้มครองสัตว์ในตะวันตก

 ประวัติศาสตร์แนวคิดการคุ้มครองสัตว์โดยนักปรัชญาตะวันตกต่างๆ จะช่วยสร้างบรรยากาศให้กับทัศนคติที่มีต่อสัตว์ในปัจจุบัน ประวัติศาสตร์ยุคแรกๆ เริ่มจากอริสโตเติล (384-322 ปีก่อนคริสตกาล) ศึกษาภายใต้การดูแลของเพลโตที่สถาบันในเอเธนส์ เนื่องจากแนวคิดของอริสโตเติลแตกต่างจากแนวคิดของเพลโตอย่างมาก อริสโตเติลจึงไม่ได้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าสถาบันต่อจากเพลโตเมื่อเพลโตเสียชีวิต แต่แทนที่อริสโตเติลจะย้ายไปมาซิโดเนียเป็นเวลาไม่กี่ปี เพื่ออบรมสั่งสอนพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ มหาราช อริสโตเติลกลับไปที่เอเธนส์และก่อตั้งสถาบันของตนเองที่ชื่อว่า Lyceum เห็นได้ชัดว่าอริสโตเติลสนใจสัตว์เนื่องจากอริสโตเติลเคยบรรยายเรื่องสัตววิทยาที่ Lyceum 

ในมุมมองของอริสโตเติลเกี่ยวกับจริยธรรมและตรรกะ อริสโตเติลคิดว่าความสามารถในการใช้เหตุผลเป็นความสามารถสูงสุด ที่ทำให้มนุษย์ (จริงๆ แล้วคือชาวกรีก!) เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ทั้งหมด อริสโตเติลยังได้แนะนำข้อโต้แย้งทางเทเลโอโลยี กล่าวคือ “สิ่งต่างๆ มีอยู่เพื่อจุดประสงค์” เช่น “จุดประสงค์ของฝนคือการรดน้ำต้นไม้” จากแนวคิดสองแนวคิดนี้ จึงได้สร้างโครงสร้างลำดับชั้นที่ยิ่งใหญ่ขึ้น โดยผู้ที่มีเหตุผลมากกว่าควรควบคุมผู้ที่มีเหตุผลน้อยกว่า (โดยพระเจ้ามีอำนาจเหนือกว่ามนุษย์และควบคุมพวกเขา ผู้ชายมีอำนาจเหนือกว่าผู้หญิง ชาวกรีกมีอำนาจเหนือกว่าเผ่าพันธุ์อื่น มนุษย์มีอำนาจเหนือกว่าสัตว์ และอื่นๆ) ตามโครงสร้างนี้ มนุษย์มีอำนาจเด็ดขาดเหนือสัตว์ทุกชนิดและสามารถทำในสิ่งที่พวกมนุษย์ต้องการกับสัตว์เหล่านั้น อย่างไรก็ตาม ชาวกรีกยังคงเฉยเมย ไม่สนใจต่อความทุกข์ยากของสัตว์นั้น 

แต่หากเปรียบเทียบกับทัศนคติของชาวโรมัน ยุคโรมันมีชื่อเสียงในด้านความโหดร้ายต่อสัตว์ (และต่อมนุษย์) ที่เกิดขึ้นตลอด 400 ปีที่ผ่านมา สัตว์หลายแสนตัวจากหลากหลายสายพันธุ์ถูกทรมานอย่างโหดร้ายในคณะละครสัตว์ ซึ่งก็เพื่อความบันเทิงของมนุษย์ การล่มสลายของจักรวรรดิโรมันทำให้เกิดยุคมืดขึ้น โดยทั่วไปแล้วผู้คนมักจะโศกเศร้าเสียใจว่าเป็นการสูญเสียอารยธรรม แต่ความโหดร้ายต่อสัตว์ก็ลดลง 

ในช่วงพันปีต่อมา มีการบันทึกประวัติศาสตร์เพียงเล็กน้อยที่อธิบายถึงการที่มนุษย์มองสัตว์อย่างไรจนกระทั่งถึงสมัยของนักบุญอควีนาสในศตวรรษที่ 13 นักบุญโทมัส อควีนาส (ค.ศ. 1224-1274) เป็นนักปรัชญาและนักเทววิทยาชาวอิตาลี อควีนาสได้รับการศึกษาที่อารามในมอนเตกาสิโนก่อน จากนั้นจึงไปศึกษาต่อที่เนเปิลส์ ปารีส และโคโลญ อควีนาสมีชื่อเสียงจากการผสานแนวคิดของอริสโตเติลเข้ากับเทววิทยาในสมัยของเขาอย่างแนบเนียนและละเอียดอ่อน แนวคิดของอควีนาสได้รับความนิยมในช่วงเวลาสั้นๆ ตลอดประวัติศาสตร์ นักบุญอควีนาสค้นพบงานเขียนของอริสโตเติลอีกครั้ง และยอมรับว่าความสามารถในการใช้เหตุผล (หรือความมีเหตุผล) คือสิ่งที่ทำให้มนุษย์แตกต่างจากสัตว์อื่นๆ อย่างไรก็ตาม มีการวิจารณ์ว่าอควีนาสบิดเบือนแนวคิดของอริสโตเติลในเชิงคริสต์ศาสนา เพราะอควีนาสตั้งสมมติฐานว่าสัตว์ไม่มีวิญญาณอมตะ นอกจากนี้ ยังอ้างว่ามนุษย์ไม่มีภาระผูกพันโดยตรงต่อสัตว์ แต่มนุษย์อาจมีภาระผูกพันทางศีลธรรมโดยอ้อม กล่าวคือ ผู้ที่ทารุณสัตว์อาจ (1) มีนิสัยโหดร้ายและปฏิบัติต่อมนุษย์คนอื่นอย่างไม่ดี และ (2) กระทำผิดต่อเจ้าของสัตว์ ตามคำกล่าวของอควีนาส สัตว์ไม่มีสถานะทางศีลธรรม สัตว์มีคุณค่าทางเครื่องมือเท่านั้น ที่น่าสังเกตคือ อควีนาสพูดถูกในแง่มุมหนึ่ง การวิจัยล่าสุดแสดงให้เห็นว่าผู้ที่ทารุณสัตว์อย่างโหดร้ายตั้งแต่ยังเด็กมีความเสี่ยงที่จะทารุณผู้อื่นในภายหลังมากกว่า

ต่อมา นักปราชญ์คนสำคัญคือ เรอเน เดส์การ์ตส์ (1596-1650) ที่ถูกมองว่าเป็นบิดาแห่งปรัชญาสมัยใหม่ เดส์การ์ตส์เป็นนักฟิสิกส์ นักสรีรวิทยา และนักคณิตศาสตร์ โดยทั่วไป เดส์การ์ตส์มักถูกวิจารณ์เป็นพิเศษสำหรับการนำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับสัตว์ว่าเป็น "ออโตมาตา" หรือเครื่องจักร อย่างไรก็ตาม ในบทวิจารณ์ผลงานของเดส์การ์ตส์ที่พิจารณาอย่างรอบคอบมากขึ้น Cottingham (1978) ชี้ให้เห็นว่าแม้ว่าเดส์การ์ตส์จะระบุว่าสัตว์ไม่มีความคิดหรือภาษา แต่เดส์การ์ตส์ไม่ได้บอกว่าสัตว์ไม่มีความรู้สึกหรือความรู้สึกใดๆ ในขณะที่ เคนนี่ (1970) อธิบายแนวคิดเดส์การ์ตส์ว่า "ในทำนองเดียวกัน สิ่งที่สุนัข ม้า และลิงถูกสร้างให้ทำ เป็นเพียงการแสดงออกถึงความกลัว ความหวัง หรือความสุข และด้วยเหตุนี้ พวกมันจึงสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้โดยไม่ต้องคิด" นักวิชาการในปัจจุบันยังคงถกเถียงกันว่าเดส์การ์ตส์หมายถึงอะไรกันแน่ เดส์การ์ตส์ไม่ได้ปฏิบัติต่อสัตว์ราวกับว่าพวกมันมีความรู้สึกอย่างแน่นอน เดส์การ์ตส์กลับเป็นผู้ชำแหละสัตว์มีชีวิตและชำแหละสัตว์ที่มีสติสัมปชัญญะ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าคิดว่า "ความกลัว" "ความหวัง" และ "ความสุข" เป็นอารมณ์ที่ไม่รู้ตัวในทางใดทางหนึ่ง แนวคิดเรื่อง "อารมณ์ที่ไม่รู้ตัว" เป็นที่ถกเถียงกันและกำลังมีการถกเถียงกันอยู่ในปัจจุบัน เช่นเดียวกับอริสโตเติลและอควีนาส เดส์การ์ตเชื่อว่าเหตุผลทำให้มนุษย์แตกต่างจากสัตว์ชนิดอื่น และเขากล่าวเสริมว่าภาษาซึ่งเป็นคุณลักษณะเฉพาะของมนุษย์ เป็นบททดสอบเหตุผลที่แท้จริงเพียงอย่างเดียว อย่างไรก็ตาม ตามที่แนะนำในข้อความที่แปลข้างต้น ผู้แปลและล่ามของเขาอาจไปไกลเกินไปในการตำหนิเขาว่า "สัตว์เป็นเครื่องจักร" เขาดูเหมือนจะยอมรับว่าสัตว์อาจมีอารมณ์และอาจถูกขับเคลื่อนด้วยอารมณ์เหล่านี้

โทมัส ฮอบส์ (1588-1679) เป็นนักปรัชญาชาวอังกฤษซึ่งเขียนหนังสือชื่อดังชื่อ Leviathan ในปี 1651 ซึ่งเป็นพื้นฐานของปรัชญาการเมืองตะวันตก Leviathan เกี่ยวข้องกับโครงสร้างของสังคมและรัฐบาลที่ถูกต้องตามกฎหมาย และถือเป็นหนึ่งในตัวอย่างแรกๆ และมีอิทธิพลมากที่สุดของทฤษฎีสัญญาทางสังคม ฮอบส์โต้แย้งว่ามนุษย์กระทำการโดยคำนึงถึงผลประโยชน์ส่วนตัวและนำไปสู่ความร่วมมือและสัญญาทางสังคม เนื่องจากสัตว์ไม่มีภาษา จึงไม่สามารถทำสัญญาทางสังคมกับสัตว์อื่นหรือกับมนุษย์ได้ ดังนั้น สัตว์จึงไม่คู่ควรกับการพิจารณาทางศีลธรรม ดังนั้น ในขณะที่เดส์การ์ตคิดว่าภาษามีความสำคัญในฐานะสัญลักษณ์ของเหตุผล ฮอบส์คิดว่าภาษาจำเป็นสำหรับการร่างสัญญาทางสังคม อย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์สุดท้ายก็เหมือนกัน นั่นคือ สัตว์ไม่มีภาษา ดังนั้น จึงไม่คู่ควรกับการพิจารณาทางศีลธรรม

นักปรัชญาชาวอังกฤษ จอห์น ล็อก (John Locke) (ค.ศ. 1632-1704) ถือเป็นนักปรัชญาชาวอังกฤษคนแรกที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นแนวประสบการณ์นิยม แนวประสบการณ์นิยมเน้นบทบาทของประสบการณ์ โดยเฉพาะการรับรู้ทางประสาทสัมผัสในการก่อตัวของความคิด ล็อกตั้งสมมติฐานว่าเมื่อมนุษย์เกิดมา จิตใจของพวกเขาก็เหมือนกระดานชนวนเปล่าๆ หรือกระดานชนวนเปล่าๆ ซึ่งขัดแย้งกับความเชื่อก่อนหน้านี้ที่ว่ามนุษย์เกิดมาพร้อมกับความคิดโดยกำเนิด ล็อกยังได้พัฒนาแนวคิดของโทมัส ฮอบส์เกี่ยวกับทฤษฎีสัญญาประชาคม ล็อกถือเป็นหนึ่งในนักคิดยุคเรืองปัญญาคนแรกๆ และมีอิทธิพลมากที่สุด โดยมีส่วนสนับสนุนปรัชญาการเมืองและทฤษฎีเสรีนิยม แนวคิดของล็อกมีอิทธิพลอย่างมากต่อนักคิดยุคเรืองปัญญาในเวลาต่อมา เช่น วอลแตร์ ฌอง-ฌัก รุสโซ และเดวิด ฮูม กล่าวคืองานเขียนของล็อกทำให้เห็นการเปลี่ยนแปลงทัศนคติเกี่ยวกับสัตว์เป็นครั้งแรก ล็อกกล่าวว่ามีหลักฐานที่แสดงว่าสัตว์ (หรือสิ่งที่เขาเรียกว่า “สัตว์เดรัจฉาน”) มีความสามารถในการจดจำ นอกจากนี้ ล็อกยังยอมรับว่าสัตว์ดูเหมือนจะมีความคิดง่ายๆ บางอย่าง และสามารถเปรียบเทียบสิ่งหนึ่งกับอีกสิ่งหนึ่งได้ แต่ทำได้ไม่สมบูรณ์แบบนัก ในระดับหนึ่ง สัตว์สามารถรวมเข้าด้วยกันได้ (รวบรวมความคิดเข้าด้วยกัน) แต่ล็อกกำหนดขอบเขตไว้ที่การนามธรรม ล็อกระบุอย่างชัดเจนว่าสัตว์ไม่สามารถสร้างนามธรรมได้ ดังนั้น ล็อกจึงสรุปว่ามนุษย์กับสัตว์อื่นๆ มีความแตกต่างอย่างมาก แต่สัตว์ก็มีความสามารถทางจิตพื้นฐานบางอย่าง ซึ่งถือเป็นการแตกต่างอย่างมากจากการเรียกสัตว์ว่า “ออโตมาตา”

สำหรับอิมมานูเอล คานท์ (ค.ศ. 1724-1804) ชาวเยอรมันยึดมั่นในมุมมองแบบเดิมที่ว่าสัตว์มีคุณค่าเพียงเป็นเครื่องมือ คานท์เป็นนักปรัชญาคนสำคัญในการพัฒนาปรัชญาจริยธรรม คานท์เขียนหนังสือที่มีอิทธิพลมากชื่อ Groundwork of the Metaphysic of Morals คานท์เชื่อว่าศีลธรรมเป็นเรื่องของการปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ที่แน่นอน ตัวอย่างเช่น คานท์คิดว่าการโกหกเป็นสิ่งที่ผิดศีลธรรม และเราไม่ควรโกหกไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม ปรัชญาของคานท์คือเราควรปฏิบัติต่อมนุษย์เหมือนเป็นเป้าหมายในตัวเอง ไม่ใช่เป็นเพียงวิธีการเพื่อบรรลุเป้าหมาย คานท์พัฒนาปรัชญาที่ว่ามนุษย์มีคุณค่าในตัวเอง (หรือโดยธรรมชาติ) ไม่ใช่คุณค่าเชิงเครื่องมือเท่านั้น เหตุผลที่มนุษย์มีคุณค่าในตัวเอง (อีกครั้ง) ก็คือมนุษย์มีเหตุผล และโดยเฉพาะอย่างยิ่งมนุษย์สามารถหาเหตุผลเกี่ยวกับจริยธรรมได้ ในทางกลับกัน สัตว์ไม่สามารถใช้เหตุผลได้ (โดยเฉพาะเกี่ยวกับจริยธรรม!) ดังนั้นจึงมีเพียงคุณค่าเชิงเครื่องมือเท่านั้น

โดยสรุป นักปรัชญาทั้งห้าคนนี้ ได้แก่ อริสโตเติล อควีนาส เดส์การ์ตส์ ฮอบส์ และคานท์ จึงพัฒนาจุดยืนที่ครอบงำมุมมองแบบตะวันตกดั้งเดิมเกี่ยวกับวิธีที่ควรปฏิบัติต่อสัตว์ ตำแหน่งดังกล่าวมีพื้นฐานอยู่บนข้อเรียกร้องสองประการ: (1) มนุษย์มีคุณลักษณะพิเศษที่ทำให้พวกเขาแตกต่างจากสัตว์อื่น ๆ ทั้งหมด (ข้อเรียกร้องตามข้อเท็จจริง) และ (2) การมีคุณสมบัติพิเศษนี้ทำให้มนุษย์เป็นวัตถุแห่งความกังวลทางศีลธรรมโดยตรง (ข้อเรียกร้องทางศีลธรรม) คุณลักษณะพิเศษคือความมีเหตุผล โดยเฉพาะอย่างยิ่งการมีภาษาและสามารถคิดอย่างมีจริยธรรมได้ ทัศนะคริสเตียนแบบดั้งเดิมได้รวมความแตกต่างเพิ่มเติมเข้าไปด้วย กล่าวคือ สัตว์ไม่มีวิญญาณอมตะ ทั้งนี้ จอห์น ล็อกถูกละไว้ เนื่องจากล็อคเป็นคนแรกที่ตระหนักว่าความแตกต่างระหว่างสัตว์และมนุษย์นั้นไม่ชัดเจนเท่าที่คนอื่น ๆ แนะนำ

ต่อมาเมื่อเกิดยุคที่เรียกว่า "ยุคแห่งแสงสว่าง" ขึ้นในยุโรป สิ่งต่างๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไป เดวิด ฮูม (ค.ศ. 1711-1776) นักปรัชญาชาวสก็อต เขียนเกี่ยวกับการเรียนรู้ในสัตว์ว่า "ดูเหมือนจะชัดเจนว่าสัตว์เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากประสบการณ์ และอนุมานว่าเหตุการณ์เดียวกันจะตามมาด้วยสาเหตุเดียวกันเสมอ" ฮูมเชื่อว่า “ไม่ใช่ประสบการณ์หรือที่ทำให้สุนัขหวาดกลัวต่อความเจ็บปวด เมื่อคุณคุกคามมัน หรือยกแส้ขึ้นเพื่อตีมัน” (Hume, 1739 หน้า 397-398) ดังนั้น ฮูมจึงเริ่มโต้แย้งมุมมองก่อนหน้านี้ที่ว่าสัตว์ไม่มีศีลธรรม ฮูมเป็นพวกไม่เชื่อพระเจ้าหัวรุนแรง ดังนั้น คำถามที่ว่าใครมีวิญญาณอมตะจึงไม่เกิดขึ้น

เจเรมี เบนธัม (ค.ศ. 1748-1832) เป็นนักปฏิรูปสังคมชาวอังกฤษที่ใส่ใจอย่างมากเกี่ยวกับเงื่อนไขที่คนงานจำนวนมากถูกบังคับให้ยอมรับในช่วงการปฏิวัติอุตสาหกรรม เบนธัมทำงานอย่างใกล้ชิดกับเจมส์ มิลล์ นักปฏิรูปสังคมชาวสก็อตที่มีแนวคิดคล้ายคลึงกัน เบนธัมคิดต่างจากคานท์ว่าผลที่ตามมาจากการกระทำต่างหากที่สำคัญ ตัวอย่างเช่น การโกหกอาจเป็นที่ยอมรับได้ในทางศีลธรรมหากผลที่ตามมาจากการกระทำนั้นดีกว่าการไม่โกหก เบนธัมแทบไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับสัตว์เลย อย่างไรก็ตาม ในหนังสือเล่มหนึ่งของเขา เขาพูดถึงสัตว์อย่างสั้นๆ เขาปฏิเสธข้ออ้างก่อนหน้านี้ทั้งสองข้อของอริสโตเติล อควีนาส เดส์การ์ตส์ ฮอบส์ และคานท์โดยสิ้นเชิง ตามที่เบนธัมกล่าว เหตุผลไม่ใช่ประเด็นที่เกี่ยวข้อง “คำถามไม่ใช่ว่าพวกมันใช้เหตุผลได้หรือไม่ หรือพูดได้หรือไม่ แต่พวกมันสามารถทนทุกข์ได้หรือไม่” (เบนธัม, ค.ศ. 1823) จอห์น สจ๊วร์ต มิลล์ (ค.ศ. 1806-1873) เป็นบุตรชายของเจมส์ มิลล์ และเป็นเพื่อนสนิทของเจเรมี เบนธัม มิลล์ได้นำแนวคิดของเบนธัมมาพัฒนาเป็นปรัชญาของประโยชน์นิยม (Mill, 1910) หรือหลักแห่งความสุขสูงสุด (The Greatest Happiness Principle) ซึ่งระบุว่า “การกระทำนั้นถูกต้องตามสัดส่วนที่ส่งเสริมความสุข ส่วนการกระทำที่ผิดนั้นมักก่อให้เกิดผลตรงกันข้ามกับความสุข” ความสุขถูกกำหนดให้เป็นความสุขและการไม่มีความเจ็บปวด ความทุกข์ถูกกำหนดให้เป็นความเจ็บปวดและการไม่มีความสุข เบนธัมและมิลล์ไม่ต้องการให้ทฤษฎีใหม่ของพวกเขามีชื่อว่า “หลักแห่งความสุขสูงสุด” พวกเขาจึงค้นหาชื่ออื่น และพบคำว่า “ประโยชน์นิยม” ในงานเขียนของจอห์น กอลต์ นักเขียนนวนิยายชาวสก็อตแลนด์ 

แนวคิดของนักวิทยาศาสตร์และสวัสดิภาพสัตว์

คนส่วนใหญ่จะย้อนกลับไปอ่านงานเขียนของดาร์วินเพื่ออ้างอิงถึงความรู้สึกในสัตว์ อย่างไรก็ตาม มากกว่าสามสิบปีก่อนที่ดาร์วินจะเขียนเรื่อง The Expression of the Emotions in Man and Animals (1872) สัตวแพทย์ชาวอังกฤษคนหนึ่งได้เขียนเกี่ยวกับความรู้สึกในสัตว์ วิลเลียม ยูแอตต์ (1776-1847) เริ่มต้นอาชีพสัตวแพทย์เมื่ออายุได้สามสิบห้าปี ยูแอตต์เป็นนักเขียนที่มีผลงานมากมายและตีพิมพ์หนังสือหลายเล่ม เช่น Canine Madness (1830) (หนังสือเกี่ยวกับโรคพิษสุนัขบ้า) The Horse. With a Treatise on Draught (1931) Cattle. Their Breeds, Management and Diseases (1834) และ Sheep (1837) ซึ่งหนังสือเหล่านี้ยังคงถูกอ้างอิงถึงอยู่จนถึงทุกวันนี้ หนังสือหลายเล่มกล่าวถึงสวัสดิภาพสัตว์ในหลายๆ ด้าน โดยได้เขียนอธิบายเกี่ยวกับประสาทสัมผัส อารมณ์ สติสัมปชัญญะ ความสนใจ ความทรงจำ ความเฉลียวฉลาด ความเชื่อง การเชื่อมโยงความคิด จินตนาการ เหตุผล สัญชาตญาณ ความรักใคร่ในสังคม คุณสมบัติทางศีลธรรม มิตรภาพ และความภักดี ดังนั้น ยูแอตต์เชื่อว่าสัตว์มีความรู้สึก สำหรับความสามารถทางสติปัญญานั้นยูแอตต์อธิบายว่าแม้มีความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับสัตว์ แต่ประเด็นที่สำคัญที่สุดประเด็นหนึ่งนั้นอยู่ที่ระดับ ไม่ใช่ประเภท นอกจากนี้ ยูแอตต์ยังเขียนถึงสวัสดิภาพของสัตว์ว่า “เรากำลังปฏิบัติกับสัตว์ที่อาจมีความรู้สึกทั้งสุขและทุกข์รุนแรงพอๆ กับตัวเราเอง” ยูแอตต์ประณามการปฏิบัติหลายอย่างว่าโหดร้ายและไร้มนุษยธรรม เช่น การฝึกม้าแข่งเร็วเกินไป การไล่ล่าบนภูเขา วิธีการขนส่งลูกวัวที่เพิ่งเกิด วิธีการเลี้ยงลูกวัว การจัดการโรงฆ่าสัตว์ การตัดหางและตัดหูสุนัข การใช้เหยื่อสดในการตกปลา การชำแหละสัตว์ที่มีชีวิต และการบังคับป้อนอาหารไก่ตอนและไก่งวง เป็นที่น่าสังเกตว่าการปฏิบัติเหล่านี้หลายอย่างยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอย่างดุเดือดจนถึงทุกวันนี้!

ในหนังสือเรื่อง The Expression of the Emotions in Man and Animals ของดาร์วิน (1872) ได้กล่าวถึงธรรมชาติสากลของการแสดงออกทางอารมณ์บนใบหน้าของมนุษย์ อธิบายถึงความคล้ายคลึงกันบางประการในการแสดงออกทางอารมณ์ของสัตว์ และแนะนำวิวัฒนาการร่วมกัน ดาร์วินสนใจการแสดงออกทางอารมณ์เป็นหลัก ดาร์วินได้อธิบายถึงกายวิภาคและสรีรวิทยาพื้นฐาน คุณค่าของการแสดงออก และวิวัฒนาการของอารมณ์ ดูเหมือนว่าเขาจะยอมรับประสบการณ์ส่วนตัวที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ แต่สิ่งนี้ไม่ได้รับการสำรวจในเชิงลึก จอร์จ จอห์น โรมาเนส (1848-1894) เพื่อนและศิษย์ของดาร์วินเป็นผู้ชี้แจงอย่างชัดเจนเกี่ยวกับประสบการณ์ส่วนตัวของความรู้สึก ในหนังสือเรื่อง Mental Evolution in Animals โรมาเนส (1883) เขียนว่า “ความสุขและความทุกข์ต้องได้รับการวิวัฒนาการขึ้นในฐานะสิ่งที่มาคู่กันโดยปริยายของกระบวนการที่เป็นประโยชน์หรือเป็นอันตรายต่อสิ่งมีชีวิตตามลำดับ และวิวัฒนาการขึ้นเพื่อจุดประสงค์หรือเป้าหมายที่สิ่งมีชีวิตควรแสวงหาสิ่งหนึ่งและหลีกเลี่ยงอีกสิ่งหนึ่ง

จากนั้นมีการตั้งคำถามว่า เมื่อ 130 ปีก่อน นักปรัชญา นักวิทยาศาสตร์ และสังคมโดยทั่วไปยอมรับว่าสัตว์มีความรู้สึก เหตุใดวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับสวัสดิภาพสัตว์ จึงต้องใช้เวลาอีก 100 ปีจึงจะพัฒนาเป็นสาขาวิชาที่ได้รับการยอมรับ คำตอบดูเหมือนว่าจะเป็นว่าลัทธิพฤติกรรมนิยมเกิดขึ้นในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 และมีผลยับยั้งการศึกษาปรากฏการณ์เชิงอัตวิสัยอย่างมาก ลัทธิพฤติกรรมนิยมเป็นสาขาหนึ่งของจิตวิทยาที่ได้รับการพัฒนาในสหรัฐอเมริกาในช่วง 70 ปีแรกของศตวรรษที่ 20 รากฐานถูกวางโดยวิลเลียม เจมส์ (1842-1910) ซึ่งเขียนไว้ในช่วงปลายอาชีพว่า “จิตสำนึก ... เป็นชื่อของสิ่งที่ไม่มีตัวตน และไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ในสถานะเดียวกับหลักการพื้นฐาน” ผู้ที่ยังคงยึดติดกับสิ่งนี้ก็เหมือนกับการยึดติดกับเสียงสะท้อนอันเลือนลางที่ทิ้งไว้ข้างหลังโดย ‘วิญญาณ’ ที่หายไปในอากาศของปรัชญา… สำหรับฉันแล้ว ดูเหมือนว่าเวลานี้เหมาะสมแล้วที่มันจะถูกทิ้งไปอย่างเปิดเผยและทั่วโลก” 

เจ.บี. วัตสัน (1878-1958) บิดาแห่งลัทธิพฤติกรรมนิยม ได้วางหลักการของวินัยนี้ไว้และเขียนว่า “นักพฤติกรรมนิยมจะละทิ้งแนวคิดในยุคกลางทั้งหมด วัตสันละทิ้งคำศัพท์ทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมด เช่น ความรู้สึก การรับรู้ ภาพ ความปรารถนา และแม้แต่ความคิดและอารมณ์” และต่อมานักจิตวิทยาที่พัฒนาวิธีการวัดพฤติกรรมอย่างเป็นรูปธรรมตามกฎของลัทธิพฤติกรรมนิยมคือ บี.เอฟ. สกินเนอร์ (1904-1990) ซึ่งเป็นที่รู้จักดีที่สุดจากการประดิษฐ์ห้องปรับพฤติกรรมหรือ ‘กล่องสกินเนอร์’ ที่กล่าวว่า “ดูเหมือนว่าเราจะมีข้อมูลภายในบางอย่างเกี่ยวกับพฤติกรรมของเรา – เรามีความรู้สึกเกี่ยวกับมัน และมันได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามันเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจได้จริง ๆ! … ความรู้สึกได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเป็นหนึ่งในแรงดึงดูดที่น่าหลงใหลที่สุดบนเส้นทางแห่งการเพ้อฝัน” จึงกล่าวได้ว่านักพฤติกรรมศาสตร์เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่สำคัญ และอิทธิพลของพวกเขามีผลกระทบไปทั่วในสาขาพฤติกรรมสัตว์ รวมถึงในสาขาวิชาพฤติกรรมวิทยาซึ่งกำลังพัฒนาอย่างรวดเร็วในยุโรป นักวิทยาศาสตร์ด้านพฤติกรรมหลีกเลี่ยงการพิจารณาประสบการณ์ส่วนตัวของสัตว์ โดยมีข้อยกเว้นเพียงเล็กน้อย ไม่มีข้อสงสัยว่าสิ่งนี้ทำให้วิทยาศาสตร์เกี่ยวกับสวัสดิภาพสัตว์เกิดขึ้นล่าช้าไป 80-100 ปี

ต่อมาในช่วงที่มีการตื่นรู้อีกครั้ง เนื่องจากเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในด้านการเกษตรกรรมสัตว์หลังสงครามโลกครั้งที่สอง เพื่อตอบสนองต่อความต้องการอาหารราคาถูกจำนวนมหาศาล จึงเกิดการปฏิวัติวิธีการผลิตอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าประชาชนทั่วไปจะไม่ทราบถึงการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ เนื่องจากมักเกิดขึ้นในระบบโรงเรือนปิด เมื่อวิธีการที่เข้มข้นกว่าถูกเปิดเผยและวิพากษ์วิจารณ์โดยรูท แฮริสันในหนังสือเรื่อง Animal Machines ที่มีเสียงคัดค้านจากประชาชนจำนวนมาก แฮร์ริสันวิพากษ์วิจารณ์วิธีการผลิตไก่เนื้อแบบเข้มข้น โรงฆ่าสัตว์ปีก กรงสำหรับไก่ไข่ ลังสำหรับการผลิตเนื้อลูกวัวขาว การผลิตเนื้อไก่เนื้อ การผลิตกระต่ายแบบเข้มข้น และสภาพแวดล้อมที่อบอ้าวสำหรับหมูขุน ในการวิพากษ์วิจารณ์ของแฮร์ริสันได้เน้นย้ำถึงความทุกข์ทรมานของสัตว์อย่างมาก นั่นคือ สภาพทางลบที่สัตว์กำลังประสบอยู่ การประณามจากสาธารณชนนั้นรุนแรงมากจนรัฐบาลอังกฤษรู้สึกว่าจำเป็นต้องจัดตั้งคณะกรรมการสอบสวนภายใต้การนำของศาสตราจารย์โรเจอร์ แบรมเบลล์ รายงานซึ่งมักเรียกว่า "รายงานแบรมเบลล์" สรุปว่า มีสาเหตุบางประการที่น่ากังวลเกี่ยวกับสัตว์ในระบบการผลิตแบบเข้มข้น แต่ในหลายกรณี ขาดหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่ดีที่จะสรุปผลได้อย่างชัดเจน แบรมเบลล์คิดว่าความรู้สึกเป็นคุณลักษณะสำคัญของสวัสดิการ "สวัสดิการเป็นคำกว้างๆ ที่ครอบคลุมทั้งความเป็นอยู่ที่ดีทางร่างกายและจิตใจของสัตว์ ความพยายามใดๆ ในการประเมินสวัสดิภาพสัตว์จึงต้องคำนึงถึงหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่มีอยู่เกี่ยวกับความรู้สึกของสัตว์ซึ่งสามารถอนุมานได้จากโครงสร้างและหน้าที่ของสัตว์และจากพฤติกรรมของสัตว์ด้วย” 

ถึงแม้จะกล่าวถึงความรู้สึกของสัตว์โดยทั่วไปและความทุกข์ทรมานของสัตว์โดยเฉพาะ แต่ในชุมชนวิทยาศาสตร์ในเวลานั้น ความเห็นที่แพร่หลายก็คือสวัสดิภาพสัตว์มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับความเครียด ซึ่งสามารถเห็นได้จากสิ่งพิมพ์ในช่วงเวลาดังกล่าวที่นักวิทยาศาสตร์พยายามศึกษาวิจัยสวัสดิภาพสัตว์ เช่น Bareham, Bryant, Wood-Gush เป็นต้น แต่รูปแบบนี้ถูกโต้แย้งโดยนักพฤติกรรมวิทยาชาวอเมริกัน โดนัลด์ กริฟฟิน ผู้เขียนหนังสือชื่อ The Question of Animal Awareness (Griffin, 1976) ตัวเขาเองไม่ได้สนใจสวัสดิภาพสัตว์เป็นพิเศษ แต่แนวคิดของกริฟฟิน ทำให้การพิจารณาประสบการณ์ส่วนตัวของสัตว์มีความชอบธรรม และทันใดนั้น นักวิทยาศาสตร์ด้านสวัสดิภาพสัตว์ก็สามารถใช้แนวทางใหม่ๆ ได้ หลังจากนั้น ก็มีวรรณกรรมเกี่ยวกับความรู้สึกและสวัสดิภาพของสัตว์แพร่หลายมากขึ้น เช่น Dawkins, Duncan, และ Appleby เป็นต้น ซึ่งควบคู่ไปกับการที่ความสนใจด้านความรู้สึกและสวัสดิภาพสัตว์กลับมาได้รับความสนใจอีกครั้ง ประเด็นจริยธรรมในการใช้สัตว์ก็ได้รับความสนใจอย่างเข้มข้นเช่นกัน ประเด็นนี้เริ่มต้นโดยปีเตอร์ ซิงเกอร์ นักปรัชญาชาวออสเตรเลีย ซึ่งปัจจุบันดำรงตำแหน่งประธานด้านจริยธรรมชีวภาพที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน ซิงเกอร์ ได้ส่งเสริมแนวทางประโยชน์นิยมในการดูแลสวัสดิภาพสัตว์อย่างแข็งขัน โดยได้ตีพิมพ์หนังสือ Animal Liberation ในปี 1975 โดยพิมพ์อีกหลายครั้ง ถือเป็นหนังสือที่มีอิทธิพลอย่างมาก ซิงเกอร์โต้แย้งว่าการใช้แรงงานสัตว์ส่วนใหญ่เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ได้ต่อต้านการใช้สัตว์หรือแม้แต่ต่อต้านการฆ่าสัตว์ หากสัตว์มีชีวิตที่มีคุณภาพและตายอย่างไม่เจ็บปวด ที่น่าสนใจคือ ซิงเกอร์ยังได้รับการยกย่องว่าเป็นบิดาแห่งสิทธิสัตว์ แม้ว่าซิงเกอร์เองจะเป็นผู้ยึดหลักประโยชน์นิยมก็ตาม แนวทางประโยชน์นิยมได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประโยชน์มากในการจัดการกับปัญหาทางศีลธรรมต่างๆ ในกิจการของมนุษย์ อย่างไรก็ตาม เมื่อสัตว์เข้ามาเกี่ยวข้อง มักจะกลายเป็นเรื่องยากมากที่จะชั่งน้ำหนักระหว่างความสุขของมนุษย์กับความทุกข์ทรมานของสัตว์ ตัวอย่างเช่น นักวิทยาศาสตร์ควรทำการวิจัยทางการแพทย์กับชิมแปนซีหรือไม่ ซึ่งชิมแปนซีจำนวนมากจะต้องทนทุกข์ทรมานและตาย แต่การวิจัยอาจพบวิธีรักษาโรคเอดส์ที่ช่วยลดความทุกข์ทรมานและให้ประโยชน์แก่มนุษย์หลายล้านคนได้

ทอม รีแกน (1938-2017) ศาสตราจารย์กิตติคุณด้านปรัชญาที่มหาวิทยาลัยแห่งรัฐนอร์ทแคโรไลนา ได้พัฒนาปรัชญาสิทธิสัตว์โดยใช้หลักฐานจำนวนมากที่ซิงเกอร์นำเสนอใน Animal Liberation และตีพิมพ์ The Case for Animal Rights ในปี 1983 ในหนังสือเล่มนี้ รีแกนโต้แย้งว่าเราทุกคนล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจิตสำนึก มีสวัสดิการส่วนบุคคล ต้องการและชอบสิ่งของ เชื่อและรู้สึกถึงสิ่งของ ดังนั้น เรา (และสิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึกทั้งหมด) จึงมีคุณค่าในตัวเอง รีแกนสร้างข้อโต้แย้งของเขาดังนี้ "บุคคลที่มีค่าโดยธรรมชาติมีสิทธิเท่าเทียมกันที่จะได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพ... ดังนั้น เราจะต้องไม่ทำร้ายบุคคลที่มีค่าโดยธรรมชาติ" ตามที่รีแกนกล่าว การฆ่าเป็นอันตรายที่ใหญ่ที่สุดที่เราสามารถทำกับบุคคลอื่นได้ รีแกนเป็นผู้ต่อต้านการค้าทาส เขาเชื่อว่ามนุษย์ไม่ควรใช้สัตว์เลย ไม่ว่าจะในการเกษตรกรรม การวิทยาศาสตร์ชีวการแพทย์ การทำงานหรือกีฬา หรือแม้แต่เป็นเพื่อน ควรชี้ให้เห็นว่าสิทธิสัตว์ของรีแกนนั้นสุดโต่งเกินไป เป็นไปได้ที่จะสร้างทฤษฎีเกี่ยวกับสิทธิสัตว์ที่จำกัด ทฤษฎีดังกล่าวอาจกำหนดสิทธิต่างๆ เช่น สัตว์ในฟาร์มมีสิทธิที่จะได้รับการปกป้องจากสภาพอากาศที่รุนแรง สัตว์ทดลองมีสิทธิที่จะแสดงพฤติกรรมที่มีแรงจูงใจรุนแรง สัตว์เลี้ยงมีสิทธิที่จะออกกำลังกายทุกวัน และอื่นๆ

ปัญหาอย่างหนึ่งของสิทธิสัตว์อย่างสมบูรณ์คือ กฎหมายนี้เกี่ยวข้องกับการใช้สัตว์โดยมนุษย์เท่านั้น อย่างไรก็ตาม กิจกรรมของมนุษย์หลายอย่างเป็นการกระทำทางอ้อมมากกว่า มลพิษในแม่น้ำ ทะเลสาบ และมหาสมุทร มลพิษในบรรยากาศ ภาวะโลกร้อน ฯลฯ ล้วนส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อสวัสดิภาพของสัตว์ แม้แต่กิจกรรมต่างๆ เช่น การสร้างถนน การวางท่อ และการปลูกพืชผลก็อาจส่งผลเสียต่อสวัสดิภาพสัตว์ได้ เราจะศึกษาผลกระทบทางอ้อมจากกิจกรรมของมนุษย์เหล่านี้อย่างเหมาะสมได้อย่างไร หากมนุษยืเราถูกจำกัดด้วยปรัชญาที่ว่า “ห้ามใช้สัตว์”