เซอร์เอ็ดเวิร์ด โค้ก

 เซอร์เอ็ดเวิร์ด โค้ก (ค.ศ. 1552–1634) เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าเป็นนักกฎหมายชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในฐานะนักตีความกฎหมายคอมมอนลอว์ เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นนักกฎหมายที่มีบทบาทในการแสดงความเห็นปกป้องอำนาจสูงสุดของกฎหมายอย่างกล้าหาญเพื่อต่อต้านการอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ของราชวงศ์สจ๊วต ในหนังสือสถาบันกฎหมายของอังกฤษ (Institutes of the Laws of England) ของโค้กซึ่งตีพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1628 ถือเป็นคำประกาศหลักรัฐธรรมนูญของอังกฤษแบบคลาสสิกในศตวรรษที่ 17 เนื่องด้วยการปกป้องอำนาจสูงสุดของกฎหมาย การสนับสนุนสิทธิและเสรีภาพของปัจเจกบุคคล และการยืนยันอย่างกล้าหาญถึงความเป็นอิสระของตุลาการ "มีบุคคลเพียงไม่กี่คนสมควรได้รับเกียรติมากกว่านี้"

งานเขียนของโค้กเกี่ยวกับคดีต่างๆ ในช่วงต้นคริสตศตวรรษที่ 1600 ถือเป็นรากฐานของการทบทวนกฎหมาย กฎหมายต่อต้านการผูกขาด และเสรีภาพจากการค้นหรือยึดโดยพลการของบุคคลใดๆ ในบ้านของตนเอง มีคำกล่าวที่โด่งดังคือ “… บ้านของทุกคนคือ… ปราสาทและป้อมปราการสำหรับเขา รวมทั้งการป้องกันตนเองจากการบาดเจ็บและความรุนแรง และเพื่อการพักผ่อน” 

โค้กได้รับการขนานนามว่าเป็น “นักพยากรณ์แห่งกฎหมายคอมมอนลอว์”และ “เชกสเปียร์แห่งกฎหมายคอมมอนลอว์” โค้กได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นทนายความชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งตลอดกาล โดยมีการยกย่องว่า กฎหมายคอมมอนลอว์ถูกนำไปใช้ที่ใด อิทธิพลของโค้กก็ยิ่งใหญ่มาก ... โค้กเป็นผู้พิพากษาคนแรกๆ ที่คำตัดสินของโค้กยังคงถูกอ้างอิงโดยทนายความที่ยังคงประกอบอาชีพอยู่เป็นประจำ เป็นนักกฎหมายที่ใครๆ ก็หันไปอ่านงานเขียนของโค้กเพื่อสรุปว่ากฎหมายคอมมอนลอว์มีหลักการอย่างไรในหัวข้อต่างๆ

ในคำตัดสินที่มีชื่อเสียงและถูกอ้างถึงบ่อยครั้งในปี ค.ศ. 1604 โค้กได้เขียนว่า “บ้านของทุกคนเป็นเสมือนปราสาทและป้อมปราการสำหรับเขา รวมทั้งเพื่อป้องกันอันตรายและความรุนแรง ตลอดจนเพื่อการพักผ่อนของเขา แม้ว่าชีวิตของมนุษย์จะล้ำค่าและเป็นที่โปรดปรานในกฎหมายก็ตาม แม้ว่าบุคคลจะฆ่าผู้อื่นเพื่อป้องกันตัวเอง หรือฆ่าผู้อื่นโดยโชคร้าย (โดยโชคร้าย) โดยไม่มีเจตนาใดๆ ก็ตาม ก็ยังถือเป็นความผิดอาญา และในกรณีเช่นนี้ บุคคลจะต้องสูญเสียทรัพย์สินและทรัพย์สิน เนื่องจากกฎหมายให้ความสำคัญกับชีวิตของมนุษย์เป็นอย่างยิ่ง แต่ถ้าคนร้ายมาที่บ้านของบุคคลอื่นเพื่อปล้นหรือฆ่าเขา และเจ้าของหรือคนรับใช้ของเขาฆ่าคนร้ายคนใดคนหนึ่งเพื่อป้องกันตัวเองและบ้านของเขา นั่นไม่ถือเป็นความผิดอาญา และเขาจะไม่สูญเสียอะไรเลย และเห็นด้วยกับเรื่องนี้ 3 Edw. 3. Coron. 303, & 305. & 26 Ass. pl. 23 ดังนั้น จึงถือได้ว่ามีอยู่ใน 21 Hen. 7. 39. ทุกคนอาจรวมตัวมิตรสหายหรือเพื่อนบ้านของตนเพื่อปกป้องบ้านของตนจากความรุนแรงได้ แต่เขาไม่สามารถรวบรวมพวกเขาให้ไปตลาดหรือที่อื่นกับเขาเพื่อป้องกันตนเองจากความรุนแรงได้ และเหตุผลทั้งหมดนั้นก็คือ เพราะว่า domus sua cuique est tutissimum refugium [บ้านของทุกคนคือที่หลบภัยที่ปลอดภัยที่สุด (“บ้านของทุกคนคือปราสาทของเขา”)

ทั้งนี้ คำตัดสินของโค้กยอมรับว่ากฎหมายอนุญาตให้เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าไปในบ้านของบุคคลอื่นโดยต้องมีหมายศาลเพื่อให้ส่งคืนทรัพย์สินหรือสินค้าที่ถูกขโมยไปซึ่งเป็นหนี้อยู่ อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่ตำรวจต้องปฏิบัติตามขั้นตอนที่เข้มงวดในการดำเนินการนี้ เช่น การขออนุญาตให้เข้าไปก่อน นอกจากนี้ เจ้าของบ้านไม่สามารถซ่อนตัวผู้หลบหนีหรือทรัพย์สินที่ถูกขโมยของบุคคลอื่นภายในบ้านได้ อย่างไรก็ตาม โค้กได้ชี้แจงอย่างชัดเจนว่า “คำสั่งหลัก” ที่เจ้าหน้าที่รัฐต้องปฏิบัติตามคือ เจ้าของบ้านมีสิทธิ์โดยเด็ดขาดที่จะปกป้องตนเองจากโจรและฆาตกร และมีสิทธิ์ที่จะ “รวบรวมเพื่อนหรือเพื่อนบ้านเพื่อปกป้องบ้านของตนจากความรุนแรง” หากนายอำเภอไม่ปฏิบัติตามขั้นตอนที่ถูกต้องในการออกหมายจับ เจ้าของบ้านก็มีสิทธิ์ “ปิดประตูบ้านของตนเอง” ต่อหน้าเจ้าหน้าที่

นอกจากนี้ ยังมีอีกคดีที่สำคัญและสร้างชื่อให้แก่โค้กคือ คดี Thomas Bonham v College of Physicians หรือที่รู้จักกันทั่วไปในชื่อคดี Dr. Bonham เป็นคำตัดสินของศาล Common Pleas ซึ่งโค้กตัดสินว่า หลายกรณี กฎหมายคอมมอนลอว์จะควบคุมกฎหมายของรัฐสภา และบางครั้งตัดสินว่ากฎหมายดังกล่าวเป็นโมฆะโดยสิ้นเชิง เพราะเมื่อกฎหมายของรัฐสภาขัดต่อสิทธิและเหตุผลทั่วไป หรือขัดต่อความเกลียดชัง หรือไม่สามารถดำเนินการได้ กฎหมายคอมมอนลอว์จะควบคุมกฎหมายนั้น และตัดสินว่ากฎหมายดังกล่าวเป็นโมฆะ

คำวินิจฉัยในคดีดังกล่าวของโค้กถูกโต้แย้งมาหลายปีแล้ว บางคนตีความคำตัดสินของโค้กว่าหมายถึงการตรวจสอบกฎหมายโดยตุลาการเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดซึ่งจะทำให้กฎหมายเหล่านั้นไม่ยุติธรรมในขณะที่บางคนโต้แย้งว่าโค้กหมายความว่าศาลกฎหมายคอมมอนลอว์มีอำนาจที่จะยกเลิกกฎหมายเหล่านั้นที่เห็นว่าขัดต่อไม่พึงพอใจได้อย่างสมบูรณ์ ทั้งนี้ ไม่ว่าโค้กจะมีความหมายว่าอย่างไร หลังจากช่วงเริ่มต้นของการใช้ คดีบอนแฮมก็ถูกละเลยเพื่อสนับสนุนหลักคำสอนเรื่องอำนาจอธิปไตยของรัฐสภาที่เพิ่มมากขึ้น ทฤษฎีนี้เขียนขึ้นโดยวิลเลียม แบล็กสโตนในตอนแรก โดยทำให้รัฐสภาเป็นผู้ร่างกฎหมายที่มีอำนาจอธิปไตย โดยป้องกันไม่ให้ศาลกฎหมายคอมมอนลอว์ไม่เพียงแต่ละทิ้ง แต่ยังตรวจสอบกฎหมายในลักษณะที่โค้กแนะนำอีกด้วย 

ปัจจุบันอำนาจอธิปไตยของรัฐสภาเป็นหลักคำสอนของตุลาการที่ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปในอังกฤษและเวลส์ คดีบอนแฮมได้รับปฏิกิริยาที่หลากหลายในขณะนั้น โดยกษัตริย์และลอร์ดเอลส์เมียร์ไม่พอใจอย่างยิ่งกับคดีนี้ นักวิชาการในศตวรรษที่ 19 และ 20 แทบไม่เห็นด้วยเลย โดยเรียกคดีนี้ว่า "หลักคำสอนที่โง่เขลาที่ถูกกล่าวหาว่าวางขึ้นนอกศาล"

ในขณะที่สหรัฐอเมริกา คำตัดสินของโค้กได้รับการต้อนรับที่ดีกว่า ระหว่างการรณรงค์ทางกฎหมายและสาธารณะเพื่อต่อต้านคำสั่งศาลให้ออกความช่วยเหลือและกฎหมายแสตมป์ ค.ศ. 1765 คดีบอนแฮมถูกนำมาใช้เป็นข้ออ้างในการทำให้กฎหมายดังกล่าวเป็นโมฆะ ในคดี Marbury v. Madison ซึ่งเป็นคดีในอเมริกาที่เป็นพื้นฐานสำหรับการใช้อำนาจพิจารณาคดีในศาลในสหรัฐอเมริกาภายใต้มาตรา III ของรัฐธรรมนูญ ใช้คำว่า "เป็นโมฆะ" และ "น่ารังเกียจ" ซึ่งถือเป็นการอ้างถึงโค้กโดยตรง 

นักวิชาการบางคน เช่น เอ็ดเวิร์ด ซามูเอล คอร์วิน โต้แย้งว่าผลงานของโค้กในคดีของบอนแฮมเป็นพื้นฐานของอำนาจพิจารณาคดีและการประกาศกฎหมายว่าขัดต่อรัฐธรรมนูญในสหรัฐอเมริกา แกรี แอล. แมคดาวเวลล์เรียกสิ่งนี้ว่า "หนึ่งในตำนานที่คงอยู่ยาวนานที่สุดเกี่ยวกับกฎหมายและทฤษฎีรัฐธรรมนูญของอเมริกา ไม่ต้องพูดถึงประวัติศาสตร์" โดยชี้ให้เห็นว่าไม่มีช่วงใดเลยในระหว่างการประชุมร่างรัฐธรรมนูญที่อ้างถึงคดีบอนแฮม

ในอีกตัวอย่างที่น่าสนใจของโค้กคือการรณรงค์การต่อสู้เรื่องการผูกขาด คือโค้กในฐานะสมาชิกรัฐสภา ทำหน้าที่เป็นฝ่ายค้านโจมตีระบบสิทธิบัตร ซึ่งเขาเคยวิพากษ์วิจารณ์มาแล้วในฐานะผู้พิพากษา ในอดีตกฎหมายสิทธิบัตรของอังกฤษมีพื้นฐานมาจากธรรมเนียมและกฎหมายคอมมอนลอว์ ไม่ใช่จากกฎหมาย เริ่มต้นจากการที่ราชวงศ์ให้สิทธิบัตรเป็นรูปแบบหนึ่งของการคุ้มครองทางเศรษฐกิจเพื่อให้แน่ใจว่ามีการผลิตทางอุตสาหกรรมสูง ในฐานะของขวัญจากราชวงศ์ ไม่มีการตรวจสอบ การดูแล หรือการพิจารณาทางกฎหมาย และไม่มีกฎหมายที่แท้จริงเกี่ยวกับสิทธิบัตร เพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจของอังกฤษ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 2 เริ่มสนับสนุนให้คนงานและนักประดิษฐ์ต่างชาติเข้ามาตั้งถิ่นฐานในอังกฤษ โดยเสนอเอกสารสิทธิ์คุ้มครองที่ปกป้องพวกเขาจากนโยบายของกิลด์ โดยมีเงื่อนไขว่าพวกเขาต้องฝึกฝนลูกศิษย์ชาวอังกฤษและถ่ายทอดความรู้ให้พวกเขา เอกสารสิทธิ์ดังกล่าวไม่ได้ให้การผูกขาดอย่างสมบูรณ์ แต่ทำหน้าที่เป็นหนังสือเดินทาง ช่วยให้คนงานต่างชาติสามารถเดินทางไปอังกฤษและประกอบอาชีพได้ กระบวนการนี้ดำเนินไปเป็นเวลาสามศตวรรษ โดยมีขั้นตอนอย่างเป็นทางการที่กำหนดไว้ในปี ค.ศ. 1561 เพื่อออกเอกสารสิทธิบัตรให้กับอุตสาหกรรมใหม่ใดๆ ก็ได้ ซึ่งทำให้ผูกขาดได้ การให้สิทธิบัตรเหล่านี้เป็นที่นิยมอย่างมากในหมู่พระมหากษัตริย์เนื่องจากศักยภาพในการสร้างรายได้ ผู้รับสิทธิบัตรคาดว่าจะต้องจ่ายเงินจำนวนมากสำหรับสิทธิบัตร และไม่เหมือนกับการเพิ่มภาษี (อีกวิธีหนึ่งในการหาเงินจากราชวงศ์) ความไม่สงบในที่สาธารณะใดๆ อันเป็นผลมาจากสิทธิบัตรนั้นมักจะมุ่งเป้าไปที่ผู้รับสิทธิบัตร ไม่ใช่พระมหากษัตริย์

เมื่อเวลาผ่านไป ระบบนี้กลายเป็นปัญหาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แทนที่จะมีการผูกขาดชั่วคราวในอุตสาหกรรมนำเข้าเฉพาะเจาะจง การผูกขาดระยะยาวกลับเกิดขึ้นในสินค้าทั่วไปมากกว่า เช่น เกลือและแป้ง การผูกขาดเหล่านี้ทำให้เกิดการเผชิญหน้าระหว่างราชวงศ์และรัฐสภา ซึ่งในปี ค.ศ. 1601 ได้ตกลงกันที่จะมอบอำนาจในการบริหารสิทธิบัตรให้กับศาลคอมมอนลอว์ ในเวลาเดียวกันนั้น พระนางเอลิซาเบธทรงเพิกถอนการผูกขาดที่เข้มงวดยิ่งขึ้นและสร้างความเสียหายจำนวนหนึ่ง แม้จะมีคำตัดสินของศาลหลายฉบับที่วิพากษ์วิจารณ์และยกเลิกกฎการผูกขาดดังกล่าว แต่พระเจ้าเจมส์ที่ 1 ก็ยังคงใช้สิทธิบัตรเพื่อสร้างการผูกขาดต่อไปเมื่อพระองค์ขึ้นครองราชย์ โค้กใช้ตำแหน่งในรัฐสภาโจมตีสิทธิบัตรเหล่านี้ ซึ่งตามที่โค้กกล่าวว่า "ตอนนี้เติบโตเหมือนหัวของไฮดรา พวกมันเติบโตเร็วพอๆ กับที่ถูกตัดขาด" โค้กประสบความสำเร็จในการจัดตั้งคณะกรรมการรับเรื่องร้องทุกข์ ซึ่งเป็นองค์กรที่มีโค้กเป็นประธานที่ยกเลิกการผูกขาดจำนวนมาก ตามมาด้วยกระแสประท้วงต่อระบบสิทธิบัตร ในวันที่ 27 มีนาคม ค.ศ. 1621 เจมส์เสนอให้สภาสามัญจัดทำรายชื่อสิทธิบัตรที่คัดค้านมากที่สุดสามรายการ และโค้กจะยกเลิก แต่ในเวลานี้ โค้กกำลังเตรียมกฎหมายอยู่ หลังจากผ่านเมื่อวันที่ 12 พฤษภาคม กฎหมายดังกล่าวก็ถูกสภาขุนนางยกเลิก แต่ในที่สุด กฎหมายการผูกขาดก็ผ่านโดยรัฐสภาในวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ. 1624 

มีคำกล่าวยกย่องโค้กว่า โค้กก็เหมือนกับคนทั่วไปซึ่งเป็นผลิตผลจากยุคสมัยที่เขาอาศัยอยู่ ความผิดพลาดของเขาเป็นความผิดพลาดของยุคสมัยนั้น และความผิดพลาดของบุคคลสำคัญของเขาเป็นความผิดพลาดของทุกยุคทุกสมัย เขาเป็นคนไม่เรื่องมาก เขาชอบใช้คำอุปมาอุปไมย การโต้แย้งทางวรรณกรรม และการใช้คำพูดที่โอ้อวดเกินจริง เบคอนก็เช่นกัน และเชกสเปียร์ก็เช่นกัน นักเขียนทุกคนในสมัยของเขาก็เช่นกัน พวกเขาสร้างสรรค์ ไม่ใช่วิพากษ์วิจารณ์ แต่โค้กในฐานะนักเขียนกฎหมายมีความสำคัญและคุณธรรมเหนือกว่ารุ่นก่อนๆ อย่างน้อยก็ถ้าเราไม่นับแบร็กตัน เพราะนักเขียนในสมัยเอลิซาเบธโดยทั่วไปเหนือกว่าผู้ที่พวกเขาสืบทอดตำแหน่ง และในขณะที่คนในสมัยเอลิซาเบธผู้ยิ่งใหญ่กำหนดมาตรฐานของภาษาอังกฤษ โค้กก็วางรากฐานกฎหมายทั่วไปไว้อย่างมั่นคง ทนายความยุคใหม่ที่วิจารณ์โค้กและงานเขียนของเขาอย่างดูถูกดูแคลนก็เหมือนกับคนที่ปีนกำแพงสูงด้วยความช่วยเหลือจากไหล่ที่แข็งแรงของคนอื่นแล้วเตะหน้าเพื่อนตัวเองเพื่ออำลาเมื่อเขาตัดสินใจกระโดดข้ามกำแพงนั้น