หลักกฎหมายไม่สนใจสิ่งเล็กน้อย

หนึ่งในชุดสุภาษิตภาษาอังกฤษยุคแรกๆ ที่รวมสุภาษิตไว้ มีสุภาษิตกฎหมายหนึ่งในภาษาลาติน คือ “de rninimis non curat lex” มีความหมายว่า "กฎหมายไม่คำนึงถึงเรื่องเล็กน้อย" หลักเกณฑ์ดังกล่าวยังไม่เป็นที่รู้จักในกฎหมายแพ่งจนกระทั่งประมาณศตวรรษที่ 15 ตัวอย่างที่หลักการนี้ถูกนำไปใช้กับปัญหาเฉพาะสามารถพบได้ตั้งแต่สมัย Callistratus, Ulpianus และ Paulus ในงานเขียนที่รวบรวมไว้ในหนังสือ Digest ของ Justinian แต่ในรายการกฎเกณฑ์ในรูปแบบย่อที่มีอยู่ในหนังสือ Digest ก็มีการรวมรูปแบบต่างๆ ของกฎเกณฑ์นี้ไว้ด้วย หนึ่งในการปรากฏครั้งแรกของหลักการนี้ในฐานะหลักการ ในหนังสือของ Augustini Barbosae ในปี ค.ศ. 1644 สุภาษิต Tractatus Varii ซึ่งระบุว่า “de minimis non curat Praetor” และ “quad Praetor non curat de minimis” และนักเขียนยุคสมัยใหม่ด้านกฎหมายแพ่งได้อ้างอิงสุภาษิตนี้ในปัจจุบัน 

การพัฒนาหลัก de minimis ในกฎหมายทั่วไปดำเนินตามรูปแบบที่คล้ายกัน Bracton เขียนในศตวรรษที่ 13 โดยอภิปรายถึงสถานการณ์ที่นำหลักการของหลักเกณฑ์มาใช้ แต่หลักเกณฑ์ไม่ได้ถูกระบุในลักษณะนั้น Coke เขียนในศตวรรษที่ 16 และ 17 โดยระบุหลักการในรูปแบบปัจจุบัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ถือว่าหลักการดังกล่าวเป็นหลักเกณฑ์ ในศตวรรษที่ 18 Blackstone ใช้หลักเกณฑ์ดังกล่าวเป็นหลักการทางกฎหมายอิสระเช่นเดียวกับที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน คอลเล็กชันที่เก่าแก่ที่สุดที่พบซึ่งมีหลักเกณฑ์ดังกล่าวรวมอยู่คือผลงานของ Thomas Branch และตีพิมพ์ในสหรัฐอเมริกาในปี 1824 ตั้งแต่นั้นมา การใช้หลักเกณฑ์ดังกล่าวเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในทุกศาล และขอบเขตของการประยุกต์ใช้ก็ขยายกว้างขึ้นอย่างต่อเนื่อง 

หนึ่งในคดีภาษาอังกฤษที่เก่าแก่ที่สุดที่มีการรายงานซึ่งมีการระบุหลักเกณฑ์ดังกล่าวและนำไปใช้ในรูปแบบปัจจุบันคือคดี York v. York ซึ่งสรุปไว้ใน Abridgement ของ Viner ซึ่งมีเนื้อหาว่า "ไม่มีการกระทำที่จะสิ้นเปลืองแต่มีค่าเพียงเพนนีเดียว” หลักกฎหมาย forde minimis non curat lex คดีที่เก่ากว่านี้ได้รับการแปลเป็น Selden Society Year Book Series ซึ่งมีการฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากการตัดต้นแอชสามต้นและต้นหลิวสองต้น มีรายงานว่าศาลได้ตัดสินว่า “การสูญเปล่าในคดีนี้เป็นเรื่องไร้สาระเกินไปสำหรับศาลที่จะตัดสินว่าเป็นการสูญเปล่า และทำให้โจทก์มีสิทธิที่จะฟื้นฟูสถานที่นั้นให้สูญเปล่า เพราะถ้าพูดกันตามจริงแล้ว การตัดต้นหลิวที่งอกขึ้นมาใหม่ก็ไม่ถือเป็นการสูญเปล่า”·ไม่ว่าจะใช้ถ้อยคำจริงของสุภาษิตหรือไม่ก็ตาม ไม่ปรากฏอยู่ในรายงานต้นฉบับทางกฎหมายภาษาฝรั่งเศสหรือในคำแปล การใช้หลักการของสุภาษิตในคดีสูญเปล่านี้ถูกบันทึกไว้โดย Bracton ซึ่งมีชีวิตอยู่และเขียนหนังสือในรัชสมัยของพระเจ้าเฮนรีที่ 3

ในหนังสือ Broom's Legal Maxims มีการอ้างอิงและอภิปรายถึงหลักเกณฑ์ดังกล่าวในหัวข้อ "The Mode of Administering Justice" (รูปแบบการบริหารความยุติธรรม) Salmond กล่าวเกี่ยวกับหลักเกณฑ์ดังกล่าวว่า "กฎหมายไม่คำนึงถึงเรื่องเล็กน้อย หลักเกณฑ์นี้เกี่ยวข้องกับอุดมคติมากกว่ากฎหมายจริง แนวโน้มที่จะให้ความสำคัญกับเรื่องรูปแบบมากเกินไปเป็นข้อบกพร่องที่เป็นลักษณะเฉพาะของระบบกฎหมาย

ในภาษาละตินสำหรับนักกฎหมาย คำสุภาษิตกฎหมาย de minimisis เกี่ยวข้องกับคำขวัญอีกคำสุภาษิตอีกคำหนึ่งว่า "Boni judicis est lites dirimere ซึ่งหมายความว่าเป็นหน้าที่ของผู้พิพากษาที่ดีที่จะป้องกันการฟ้องร้อง ในมลรัฐแคลิฟอร์เนีย คำสุภาษิตดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของประมวลกฎหมายแพ่ง ที่ระบุหลัก "กฎหมายไม่คำนึงถึงเรื่องเล็กน้อย" เป็นหนึ่งในคำสุภาษิต 33 ประการของหลักนิติศาสตร์ที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายเมื่อปี ค.ศ. 1872 โดยสามารถอธิบายได้ว่า "คำขวัญของหลักนิติศาสตร์ที่กำหนดไว้ต่อไปนี้ไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อกำหนดคุณสมบัติใดๆ ของบทบัญญัติข้างต้นของประมวลกฎหมายนี้ แต่เพื่อช่วยในการบังคับใช้อย่างยุติธรรม" จึงเป็นเรื่องสำคัญที่ศาลทุกศาล รวมทั้งศาลที่ปฏิเสธที่จะใช้คำสุภาษิตหรือหลักการนี้ในคดีที่อยู่ตรงหน้า ไม่เคยแสดงความสงสัยเกี่ยวกับสิทธิในการใช้คำขวัญดังกล่าวในคดีที่เหมาะสมเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ว่าศาลจะใช้คำสุภาษิตนั้นหรือไม่ก็ตาม หลักนิติธรรมตามรัฐธรรมนูญ กฎหมาย หรือหลักกฎหมายทั่วไป ถือว่ามีอำนาจในการตีความกฎหมายโดยใช้สุภาษิตหรือหลักกฎหมาย de minimis non curat ดังนั้น แม้ว่าจะไม่มีกรณีใดที่กำหนดอำนาจของศาลในการใช้กฎหมาย de minimis อย่างชัดเจน แต่กรณีจำนวนมากที่ใช้กฎหมายนี้จะต้องกำหนดโดยปริยายว่าศาลมีอำนาจนี้หรือไม่