คำถามว่ากฎหมายคืออะไร เป็นคำถามที่ท้าทาย นักปรัชญาและนักทฤษฎีมานานแล้ว ตั้งแต่บทสนทนาของเพลโตที่เขียนขึ้นเมื่อประมาณสองพันห้าร้อยปีก่อน ที่เริ่มต้นด้วยการที่โสกราตีสตั้งคำถามกับเพื่อนว่า “ข้าพเจ้าขอถามท่านว่ากฎหมายคืออะไร” แม้ว่าจะมีการสนทนาเกี่ยวกับลักษณะและธรรมชาติของกฎหมายอย่างต่อเนื่องนับแต่นั้นมา แต่นักทฤษฎีก็ยังไม่สามารถตกลงกันได้ว่าจะนิยามหรือสร้างแนวคิดเกี่ยวกับกฎหมายอย่างไร
ต่อมา นักปรัชญาทางกฎหมายชั้นนำคนหนึ่งในศตวรรษที่ 20 ศาสตราจารย์ เอช.แอล.เอ. ฮาร์ต ตั้งข้อสังเกตว่า “มีคำถามเพียงไม่กี่ข้อเกี่ยวกับสังคมมนุษย์ที่ถูกถามอย่างต่อเนื่องและได้รับคำตอบจากนักคิดที่จริงจังในหลายๆ วิธีที่หลากหลาย แปลกประหลาด และแม้กระทั่งขัดแย้งกัน เช่นคำถามที่ว่า ‘กฎหมายคืออะไร’” มีบทสรุปสั้นๆ เกี่ยวกับแนวคิดเรื่องกฎหมายที่นักปรัชญาคนสำคัญเสนอในศตวรรษที่ 19 มีดังนี้
- เพลโตอธิบายว่ากฎหมายเป็นรูปแบบหนึ่งของการควบคุมทางสังคม และเป็นเครื่องมือของชีวิตที่ดี เป็นหนทางสู่การค้นพบความจริง ความจริงที่แท้จริงของโครงสร้างทางสังคม
- อริสโตเติลอธิบายว่ากฎหมายเป็นกฎแห่งการประพฤติตน เป็นสัญญา เป็นอุดมคติของเหตุผล เป็นกฎแห่งการตัดสินใจ เป็นรูปแบบของระเบียบ
- ซิเซโรอธิบายว่ากฎหมายเป็นข้อตกลงระหว่างเหตุผลและธรรมชาติ เป็นความแตกต่างระหว่างคนยุติธรรมกับคนไม่ยุติธรรม เป็นคำสั่งหรือข้อห้าม
- อควีนาสอธิบายว่ากฎหมายเป็นกฎแห่งเหตุผลเพื่อประโยชน์ส่วนรวม ซึ่งบัญญัติขึ้นโดยผู้ดูแลชุมชนและประกาศใช้
- เบคอนอธิบายว่าความแน่นอนเป็นสิ่งจำเป็นอันดับแรกของกฎหมาย
- ฮอบส์อธิบายว่ากฎหมายเป็นคำสั่งของผู้มีอำนาจสูงสุด
- สปิโนซาอธิบายว่ากฎหมายเป็นแผนของชีวิต
- ไลบ์นิซอธิบายว่าลักษณะของกฎหมายนั้นกำหนดโดยโครงสร้างของสังคม
- ล็อกอธิบายว่ากฎหมายเป็นบรรทัดฐานที่เครือจักรภพสร้างขึ้น
- ฮูมอธิบายว่าเป็นเนื้อหาของหลักคำสอน
- คานท์อธิบายว่าเป็นการประสานเจตนารมณ์โดยใช้กฎสากลเพื่อประโยชน์ของเสรีภาพ โดยฟิชเตว่าเป็นความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์
- เฮเกิลอธิบายว่าเป็นการเปิดเผยหรือการตระหนักรู้ถึงแนวคิดเรื่องความถูกต้อง
ที่น่าสนใจคือนักทฤษฎีจากหลากหลายสาขาวิชาได้เพิ่มคำอธิบายเกี่ยวกับกฎหมายเพิ่มเติมในช่วงศตวรรษที่ 20 ดังนี้
- มักซ์ เวเบอร์ อธิบายว่ากฎหมายเกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ที่พร้อมจะใช้การบังคับเพื่อบังคับใช้บรรทัดฐาน
- บรอนิสลาฟ มาลินอฟสกี้ อธิบายว่ากฎหมายเกี่ยวข้องกับกฎเกณฑ์ที่ผูกมัดซึ่งควบคุมด้านต่างๆ ของชีวิตทางสังคม
- ยูจีน เอิร์ลลิช อธิบายว่ากฎหมายเกี่ยวข้องกับกฎเกณฑ์ความประพฤติที่เกิดขึ้นเองซึ่งประกอบเป็นการจัดลำดับภายในของสมาคม
- รอสโก พาวด์ อธิบายว่ากฎหมายเกี่ยวข้องกับการควบคุมทางสังคมในสังคมที่มีการจัดระเบียบทางการเมือง
- พอล โบฮานนัน อธิบายว่ากฎหมายเป็นประเพณีที่ได้รับการสถาปนาขึ้นใหม่เพื่อวัตถุประสงค์ในการบังคับใช้
- โดนัลด์ แบล็ก อธิบายว่ากฎหมายเป็นการควบคุมทางสังคมของรัฐบาล
- ลอน ฟูลเลอร์ อธิบายว่ามันคือการทำให้พฤติกรรมของมนุษย์อยู่ภายใต้กฎเกณฑ์
- ฮาร์ต อธิบายว่าคือกฎหลักที่ใช้กับพฤติกรรมทางสังคมและกฎลำดับรองที่เจ้าหน้าที่กฎหมายปฏิบัติตามเพื่อรับรู้ เปลี่ยนแปลง และใช้กฎหลัก
- นิคลาส ลูห์มันน์ อธิบายว่าคือแง่มุมของระบบสังคมที่เอื้อต่อความคาดหวังทางพฤติกรรม
การกำหนดนิยามความหมายดังกล่าวข้างต้นล้วนแสดงถึงแง่มุมที่คุ้นเคยของกฎหมาย แต่ไม่มีแนวคิดใดเกี่ยวกับกฎหมายที่ได้รับการยอมรับอย่างฉันทามติ แม้ว่าแนวคิดเหล่านี้หลายแนวคิดจะมีความคล้ายคลึงกัน แต่หลายแนวคิดก็ไม่สอดคล้องกันในลักษณะที่ขัดขวางไม่ให้พยายามรวมแนวคิดเหล่านี้เข้าด้วยกันในรูปแบบที่เป็นหนึ่งเดียว สิ่งนี้ทำให้เกิดความคลุมเครือ กฎหมายเป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่คุ้นเคย ถือกันโดยทั่วไปว่ามีความสำคัญอย่างยิ่งต่อปัจเจกบุคคลและสังคม แต่บรรดานักทฤษฎีกลับมีความเห็นที่แตกต่างกันอย่างมากว่ากฎหมายคืออะไร
ทั้งนี้ มีการวิจารณ์ว่าการที่ไม่สามารถกำหนดนิยามหรือแนวคิดของกฎหมายได้ หากไม่ทราบหรือตัดสินใจว่ากฎหมายคืออะไรเสียก่อน มิฉะนั้น จะไม่มีทางระบุตัวอย่างการแสดงออกทางกฎหมายได้ และไม่มีทางระบุหรือระบุลักษณะเฉพาะของกฎหมายได้ นักทฤษฎีที่เสนอแนวคิดเกี่ยวกับกฎหมายในทางปฏิบัติจะอธิบายใหม่ ซึ่งโดยปกติแล้วจะใช้คำศัพท์ที่เป็นนามธรรมมากขึ้น (ทางวิทยาศาสตร์หรือปรัชญา) เกี่ยวกับสิ่งที่นักทฤษฎีมองว่าเป็นแบบจำลองของกฎหมาย ตัวอย่างเช่น นิยามกฎหมายที่มีชื่อเสียงของ John Austin ว่าเป็นคำสั่งของผู้ปกครอง ซึ่งเขากำหนดขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 และกฎหลักและกฎลำดับรองของ Hart นั้นมีพื้นฐานมาจากกฎหมายของรัฐ Austin และ Hart เป็นนักทฤษฎีชั้นนำในประเพณีเชิงบวกทางกฎหมาย ซึ่งเป็นสำนักนิติศาสตร์ที่มีอิทธิพลอย่างมากในการสนับสนุนหรือวิพากษ์วิจารณ์การถกเถียงเกี่ยวกับแนวคิดของกฎหมายในปัจจุบัน นักทฤษฎีเชิงบวกมักจะยืนยันว่ากฎหมายของรัฐเป็นตัวอย่างของกฎหมาย แนวคิดเรื่องกฎหมายตามแนวทางนี้แยกและกำหนดสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นองค์ประกอบหลัก
ทั้งนี้ แหล่งที่มาหลักของความไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องกฎหมายคือ นักทฤษฎีมีสัญชาตญาณที่แตกต่างกันในขั้นตอนเริ่มต้นของการกำหนดต้นแบบของกฎหมาย นักทฤษฎีที่ปฏิเสธว่ากฎหมายของรัฐเป็นแก่นแท้ของกฎหมายจะสร้างแนวคิดเรื่องกฎหมายที่ไม่ตรงกับแนวคิดที่แยกออกมาจากกฎหมายของรัฐ ตัวอย่างเช่น Malinowski และ Ehrlich ได้กำหนดแนวคิดเรื่องกฎหมายของพวกเขาอย่างชัดเจนโดยขัดแย้งกับกฎหมายของรัฐ ความขัดแย้งเกิดขึ้นในขั้นตอนการแยกแนวคิดในกระบวนการนี้เช่นกัน แม้ว่านักทฤษฎีจะมีต้นแบบของกฎหมายเดียวกัน พวกเขาอาจไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับคุณลักษณะที่สำคัญของกฎหมายหรือเกี่ยวกับวิธีที่ดีที่สุดในการกำหนดลักษณะคุณลักษณะเหล่านั้น แม้ว่าทั้งคู่จะใช้แบบจำลองกฎหมายของรัฐ แต่ Hart โต้แย้งว่าแนวคิดเรื่องกฎหมายของเขาเหนือกว่าของ Austin ในการจับลักษณะพื้นฐานของกฎหมาย
ความขัดแย้งเกิดขึ้นในทั้งสองขั้นตอนเนื่องจากนักทฤษฎีมีภูมิหลัง แนวทาง วัตถุประสงค์ และมุมมองที่แตกต่างกัน นักทฤษฎีได้พยายามหาคำตอบว่ากฎหมายคืออะไร? จากประเพณีทางกฎหมายที่แตกต่างกัน (ส่วนใหญ่เป็นกฎหมายเชิงวิเคราะห์ กฎหมายเชิงประวัติศาสตร์ และกฎหมายธรรมชาติ) ตลอดจนสำนักคิดทางสังคมศาสตร์ที่แตกต่างกัน ไม่ต้องพูดถึงนักปรัชญาจากหลากหลายกลุ่ม นักกฎหมายระหว่างประเทศ และคนอื่นๆ ที่เคยต่อสู้ดิ้นรนกับคำถามนี้ ผู้ที่ถกเถียงเกี่ยวกับแนวคิดของกฎหมายมักจะอาศัย (โดยปริยาย) ความซับซ้อนของข้อสันนิษฐานทางทฤษฎีที่ไม่เหมือนกัน ซึ่งก่อให้เกิดความเข้าใจผิดและความขัดแย้งที่ไม่อาจยอมรับได้ภายในและข้ามขอบเขตของสาขาวิชา
อนึ่ง ประเด็นที่ว่ากฎหมายคืออะไรยังถูกตั้งขึ้นภายใต้สถานการณ์ทางประวัติศาสตร์ต่างๆ ที่กำหนดแรงจูงใจและตำแหน่งของนักทฤษฎีที่ถกเถียงกัน ทนายความระหว่างประเทศในกลางศตวรรษที่ 20 คัดค้านแนวคิดกฎหมายเชิงบวกอย่างรุนแรง ซึ่งระบอบกฎหมายระหว่างประเทศไม่สามารถบรรลุได้ ไม่มีอำนาจอธิปไตย กฎส่วนใหญ่ไม่ใช่คำสั่งและหลายกฎไม่มีประสิทธิภาพ การคว่ำบาตรและสถาบันอ่อนแอหรือไม่มีอยู่เลย กฎรองไม่ได้รับการพัฒนา เมื่อตัดสินตามมาตรฐานของนักกฎหมายเชิงบวก กฎหมายระหว่างประเทศถือเป็น "ศีลธรรมระหว่างประเทศ" หรือ "ก่อนกฎหมาย" ไม่ใช่กฎหมาย ทนายความระหว่างประเทศมองว่าการลดสถานะนี้เป็นอันตรายต่อชื่อเสียงและการพัฒนาของกฎหมายระหว่างประเทศ
นอกจากนี้ มีกระแสการถกเถียงอีกกระแสหนึ่งในช่วงกลางศตวรรษเกี่ยวข้องกับความพยายามที่จะแยกแยะกฎหมายในสังคมตะวันตกจากกฎหมายในนาซีเยอรมนีและรัสเซียคอมมิวนิสต์ นักวิจารณ์ของลัทธิกฎหมายเชิงบวกโต้แย้งว่ากฎหมายเป็นมากกว่าระบบอำนาจรัฐที่ใช้การบังคับ ดังนั้นแนวคิดกฎหมายที่แท้จริงจะต้องมีองค์ประกอบของความยุติธรรมหรือความถูกต้อง การล่าอาณานิคมและผลที่ตามมามีส่วนทำให้เกิดการถกเถียงเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องกฎหมาย นักคิดในศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 ยกย่องกฎหมายว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งสังคมที่เจริญแล้ว สังคมที่ไม่มีกฎหมายถูกตราหน้าว่าไร้อารยธรรม ซึ่งช่วยพิสูจน์ให้เห็นว่าการล่าอาณานิคมใช้ระบอบกฎหมายเพื่อจุดประสงค์ในการสร้างอารยธรรมที่ดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น