สิทธิการเผยแพร่ข่าวของสื่อมวลชนในสหรัฐอเมริกา

ประธานาธิบดีทรัมป์ได้แสดงความกังวลเกี่ยวกับการรั่วไหลของข่าวจากเจ้าหน้าที่ภายในของฝ่ายบริหารเอง ก่อนหน้านี้ในรัฐบาลก่อนหน้านี้ก็ประสบปัญหาเช่นเดียวกัน รัฐบาลของโอบามาได้ดำเนินคดีกับเจ้าหน้าที่และผู้รับจ้างที่เกี่ยวข้องที่เปิดเผยข้อมูลที่เป็นความลับ โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่และพนักงานจะถูกลงโทษทางวินัย หากมีการรั่วไหลของข้อมูลโดยไม่คำนึงถึงลักษณะของข้อมูล อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่และพนักงานของฝ่ายบริหารเรียกร้องการผ่อนปรนจากการลงโทษทางวินัยภายใต้บทบัญญัติการคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแส ในขณะที่ มีผู้สื่อข่าวไม่กี่คนที่ถูกดำเนินคดีจนถึงปัจจุบัน แต่ผู้สื่อข่าวอาจถูกต้องโทษจำคุกได้หากปฏิเสธที่จะเปิดเผยแหล่งที่มาของต้นตอข่าวต่อคณะลูกขุนใหญ่ที่ดำเนินกระบวนการตรวจสอบการกระทำความผิดทางอาญา

การเปิดเผยข้อมูลด้านความมั่นคงของประเทศ ถือเป็นอาชญากรรมของรัฐบาลกลางซึ่งมีโทษจำคุกไม่เกิน 10 ปี (ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 18 §793 (d), (e) 18)) หากมีการเปิดเผยข้อมูลการป้องกันประเทศแก่บุคคลที่ไม่มีสิทธิเข้าถึงข้อมูล ศาลได้วางหลักว่า“ ข้อมูลด้านความมั่นคงของประเทศ” หมายความครอบคลุม ข้อมูลทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงของชาติไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมที่ไม่มีการเปิดเผยข้อมูลดังกล่าวต่อสาธารณะ ซึ่งที่ผ่านมาส่วนใหญ่ศาลมักพิจารณาว่าผู้ที่ปล่อยข่าวรั่วไหลมีความผิดในตามมาตรา 793 แห่งพระราชบัญญัติจารกรรม ตัวอย่างเช่น ในคดี Daniel Ellsberg ในปีพ. ศ. 2514ที่มักนิยมอ้างในวงการวิชาการ กล่าวคือ นาย Ellsberg ซึ่งเป็นพนักงานของบริษัทแรนด์ได้เปิดเผยข้อมูลความลับเกี่ยวกับเอกสารที่เรียกว่า Pentagon Papers ซึ่งเป็นรายงานการศึกษาเกี่ยวกับการตัดสินใจของสหรัฐฯในสงครามเวียดนาม หลังจากมีการไต่สวนคดีข้อหาจารกรรมข้อมูล นาย Ellsberg ถูกไล่ออกเนื่องจากไม่เกี่ยวข้องกับขอบเขตของมาตรา 793 การโจรกรรมทรัพย์สินของรัฐบาลกลาง (18 สหรัฐอเมริกา§641): เป็นอาชญากรรมของรัฐบาลกลางซึ่งมีโทษจำคุกนานสูงสุด 10 ปีเพื่อขโมยความลับของรัฐบาลสหรัฐฯ ในหนึ่งในกรณีรั่วข่าวก่อนหน้านี้นายซามูเอลมอริสันพนักงานหน่วยข่าวกรองทางทะเลเขียนบทความสำหรับสิ่งพิมพ์ของอังกฤษโดยใช้ข้อมูลที่รวบรวมจากรายงานข่าวกรองลับ

เขาถูกตัดสินว่ากระทำการฝ่าฝืนมาตรา 641 และ 793 หัวหน้าผู้พิพากษาเรห์นควิสต์ซึ่งเป็นผู้พิพากษาประจำศาลปฏิเสธคำร้องของโมริสันในการขอประกันตัวระหว่างการพิจารณาอุทธรณ์โดยมีข้อสังเกตว่าหัวหน้าผู้พิพากษาไม่มีความสงสัยในการใช้มาตรา 641 ในคุกและได้รับการอภัยโทษโดยประธานาธิบดีคลินตัน Jeffrey Sterling และ Edward Snowden ซึ่งคดีถูกกล่าวถึงด้านล่างถูกตั้งข้อหาละเมิดมาตรา 641 ในคดีรั่วของสื่อมวลชน การเปิดเผยข้อมูลลับที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมการสื่อสาร (18 สหรัฐอเมริกา) 798): มันเป็นอาชญากรรมของรัฐบาลกลางมีโทษจำคุกนานสูงสุด 10 ปีเพื่อเปิดเผยข้อมูลลับที่เกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกาหรือกิจกรรมข่าวกรองการสื่อสารต่างประเทศ

Edward Snowden ผู้รับเหมาแห่งชาติสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ (NSA) เปิดเผยข้อมูลมากมายเกี่ยวกับโปรแกรมเฝ้าระวังของ NSA เขาถูกตั้งข้อหาละเมิดมาตรา 798 และความผิดอื่น ๆ เขาหนีไปยังรัสเซียก่อนที่จะมีการดำเนินคดี ความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์ (18 สหรัฐอเมริกา .S 1030 (a)): มันเป็นอาชญากรรมของรัฐบาลกลางที่มีโทษจำคุกนานถึง 10 ปีเพื่อรับข้อมูลโดยการเข้าถึงคอมพิวเตอร์โดยไม่ได้รับอนุญาตหรือเกินอำนาจอนุมัติ โทมัสเดรคเจ้าหน้าที่ความมั่นคงแห่งชาติ (NSA) เจ้าหน้าที่สารภาพความผิดเกี่ยวกับความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์ที่เกี่ยวข้องกับการสนทนาที่เขาทำไว้กับผู้สื่อข่าวของบัลติมอร์ซันเกี่ยวกับการปรับตัวที่ผิดพลาดของ NSA

ข้อตกลงดังกล่าวเกิดขึ้นหลังจากศาลพิจารณาคดีได้ตัดสินรัฐบาลเกี่ยวกับการยอมรับหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับข้อมูลลับ เป็ดถูกตัดสินให้คุมประพฤติเป็นเวลาหนึ่งปีและ 240 ชั่วโมงของการบริการชุมชน ความผิดเดียวกันกับคนอื่น ๆ สิ้นสุดลงใน Pvt ความเชื่อมั่นในศาลทหารของแมนนิ่งสำหรับการจัดเก็บเอกสารลับจำนวนมหาศาลไปยัง WikiLeaks แมนนิ่งถูกตัดสินให้จำคุก 35 ปีรับหน้าที่ และมีส่วนที่เหลือของประโยคที่ประธานาธิบดีโอบามากำหนด การเปิดเผยตัวตนของหน่วยสืบราชการลับ (สหรัฐอเมริกา 50 123121): มันเป็นอาชญากรรมของรัฐบาลกลางที่มีโทษจำคุกไม่เกิน 15 ปีเพื่อเปิดเผยตัวตนของตัวแทนรัฐบาลลับไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม

John Kiriakou ตัวแทน CIA เปิดเผยข้อมูลของนักข่าวหลายคนที่เกี่ยวข้องกับเทคนิคการสอบสวนของ CIA รวมถึง waterboarding เขาร้องขอให้เปิดเผยตัวตนของตัวแทนและถูกตัดสินจำคุก 30 เดือนหลังจากศาลพิจารณาคดีปฏิเสธข้อโต้แย้งของเขาว่ามาตรา 793 มีความเชื่อมั่นในการจารกรรมซึ่งจำเป็นต้องพิสูจน์ว่าเขาตั้งใจจะทำร้ายสหรัฐอเมริกาหรือช่วยเหลือต่างประเทศ การปกปิด: เป็นอาชญากรรมของรัฐบาลกลางที่จะโกหกหรือขัดขวางการสืบสวนคดีอาชญากรรมของรัฐบาลกลาง (18 สหรัฐอเมริกา§§ 1001, 1623, 1503, 1512) ประโยคสูงสุดสำหรับความผิดนั้นแตกต่างกันไปจาก 5 ถึง 20 ปี เจ้าหน้าที่ของรัฐบาลกลางซึ่งติดสินบนในการสอบสวนการรั่วไหลมักถูกดำเนินคดีเนื่องจากการโกหกต่อ FBI หรือคณะลูกขุนใหญ่หรือเพื่อพยายามทำลายอีเมลหรือหลักฐานอื่น ๆ

 ลูอิส“ สกูตเตอร์” ลิบบี้หัวหน้าเจ้าหน้าที่ของรองประธานาธิบดีเชนีย์ถูกสอบสวนเกี่ยวกับข้อกล่าวหาว่า“ การออกนอกบ้าน” ตัวแทน CIA ถูกตัดสินว่าโกหกเจ้าหน้าที่เอฟบีไอและคณะลูกขุนใหญ่เกี่ยวกับการรั่วไหลของนักข่าวนิตยสารไทม์ ลิบบี้ถูกตัดสินจำคุก 30 เดือน แต่ประธานาธิบดีจอร์จดับเบิลยู. บุชได้เปลี่ยนประโยค เมื่อไม่นานมานี้เจฟฟรีย์สเตอร์ลิงอดีตเจ้าหน้าที่ซีไอเอถูกฟ้องร้องเพื่อขัดขวางการสืบสวนของรัฐบาลกลางเกี่ยวกับการลบอีเมลในบริบทของการรั่วไหลไปยังนักข่าวนิวยอร์กไทม์สเกี่ยวกับโครงการซีไอเอโดยอ้างว่า สเตอร์ลิงถูกตัดสินลงโทษและถูกตัดสินจำคุก 42 เดือน การอุทธรณ์ของเขาอยู่ในระหว่างการพิจารณา ความรับผิดของสมาชิกสื่อ: ในช่วงสงครามเวียดนามศาลฎีกาไม่ยอมยืนหยัดในการตีพิมพ์บทความเพนตากอน

ผู้พิพากษาไวท์ชี้ให้เห็นด้วยความเห็นร่วมกันว่าการกระทำของศาลไม่ได้หมายความว่าหนังสือพิมพ์และนักข่าวจะได้รับการยกเว้นจากการฟ้องร้องคดีอาญาหากพวกเขาเลือกที่จะเผยแพร่เอกสาร อย่างไรก็ตามมีนักข่าวเพียงไม่กี่คนที่ถูกดำเนินคดีเพราะมีการรั่วไหล ในทางกลับกันผู้สื่อข่าวได้เข้าคุกเพราะปฏิเสธที่จะเปิดเผยแหล่งที่มาของการรั่วไหล ตัวอย่างเช่นนักข่าวหนังสือพิมพ์นิวยอร์กไทมส์จูดิ ธ มิลเลอร์ใช้เวลาหลายเดือนในคุกเพราะดูถูกเพราะเธอจะไม่ระบุตัวตนต่อหน้าคณะลูกขุนใหญ่ของเธอ ผู้แจ้งเบาะแส (5 คนในสหรัฐอเมริกา§2302 (b) (8)) การรั่วไหลของข่าวทุกครั้งไม่ถือเป็นอาชญากรรมของรัฐบาลกลาง อย่างไรก็ตามพนักงานของรัฐบาลกลางที่รั่วไหลข้อมูลของรัฐบาลอาจถูกไล่ออกหรือมีระเบียบวินัย

ตราบใดที่การเปิดเผยไม่เกี่ยวข้องกับข้อมูลที่เป็นความลับหรือไม่ใช่อาชญากรรมพนักงานของรัฐบาลกลางมีสิทธิ์ที่จะปลดเปลื้องจากการลงโทษทางวินัยใด ๆ เพื่อตอบโต้การรั่วไหลของข่าวซึ่งพวกเขาเชื่ออย่างสมเหตุสมผลว่าเป็นหลักฐาน“ (i) การละเมิดกฎหมาย กฎหรือข้อบังคับ (ii) การจัดการผิดพลาดขั้นต้นเงินทุน [หรือ] การใช้อำนาจในทางที่ผิด [หรือ (iii)] อันตรายที่เป็นรูปธรรมและเฉพาะเจาะจงต่อสุขภาพหรือความปลอดภัยของประชาชน” รัฐสภามีดุลยพินิจอย่างกว้าง ๆ บทบัญญัติของกฎหมายเหล่านี้ภายในขอบเขตที่รัฐธรรมนูญกำหนด

หลักการธรรมาภิบาลข้อมูลในยุคดิจิทัล

ใoยุคเศรษฐกิจดิจิทัล ข้อมูลกลายเป็นทรัพยากรสำคัญในการขับเคลื่อนนวัตกรรมและการเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศ จนมีการกล่าวกันว่าข้อมูลเปรียบเสมือนน้ำมันหรือทองคำในเศรษฐกิจยุคดิจิทัลเลยทีเดียว กลุ่มประเทศพัฒนาแล้วเรียกร้องให้เกิดหลักการการแลกเปลี่ยนหรือไหลเวียนของข้อมูลอย่างอิสระ เพราะหลักการดังกล่าวจะช่วยอำนวยความสะดวกต่อบุคคล ธุรกิจ และอุตสาหกรรม ยังเพิ่มโอกาส ในการดำเนินธุรกิจ สร้างงาน และความคล่องตัวในการดำเนินธุรกิจ รวมทั้งยกระดับมาตรฐานการความเป็นอยู่ของประชาชนในภาพรวม อย่างไรก็ตาม ในอีกด้านหนึ่ง ก็อาจมีบุคคลที่ไม่หวังดีที่ฉกฉวยใช้ประโยชน์จากข้อมูลในทางที่ผิดหรือแก้ไข/ทำลายข้อมูล ซึ่งอาจก่อให้เกิดความเสียหายต่อบุคคล ธุรกิจ หรือสังคมได้เช่นเดียวกัน 

ในทางทฤษฎีแล้ว การรวบรวมและการใช้ข้อมูลนั้นไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายโดยตัวมันเอง แต่ก็ควรมีข้อจำกัดในการใช้ข้อมูลส่วนบุคคลที่มิชอบ โดยควรมีข้อกำหนดที่เหมาะสมและได้สัดส่วนเพื่อจัดการความเสี่ยงการใช้ข้อมูลในทางที่มิชอบ หลักการสำคัญของแนวคิดนี้คือการอำนวยความสะดวกในการใช้ข้อมูลอย่างปลอดภัยและมีความรับผิดชอบ 

สถาปัตยกรรมของการจัดการข้อมูลทั่วโลกประกอบด้วยชุดของกฎหมายอนุสัญญาโปรโตคอลและมาตรฐานที่เชื่อมโยงกันในระดับนานาชาติระดับภูมิภาคระดับชาติและระดับท้องถิ่น ช่องว่างในสถาปัตยกรรมนี้ทำให้ขาดความชัดเจนซึ่งเป็นการทำลายความเชื่อมั่นและการนำเทคโนโลยีใหม่มาใช้และ จำกัด เครื่องมือที่มีอยู่เพื่อจัดการกับการใช้ข้อมูลที่เป็นอันตราย

แนวทางแบบครบวงจรในการพัฒนากรอบการกำกับดูแลข้อมูลและรวมเข้ากับสถาปัตยกรรมระดับโลกนี้เป็นสิ่งจำเป็น โครงสร้างการกำกับดูแลตามความเสี่ยงสามารถเปิดใช้นวัตกรรมและการแข่งขันและปกป้องผู้คนจากอันตราย โครงสร้างเหล่านี้ต้องมีความยืดหยุ่นสอดคล้องและใช้งานร่วมกันได้

ประเทศต่างๆทั่วโลกตระหนักถึงประโยชน์ของการสร้างกฎการกำกับดูแลข้อมูลที่ชัดเจนเพื่อเปิดใช้งานนวัตกรรมและการพัฒนาในขณะที่ปกป้องพลเมืองของพวกเขาจากอันตราย หลายคนกำลังกำหนดกรอบทางกฎหมายและข้อบังคับเพื่อควบคุมข้อมูล ในขณะที่ระบบการจัดการข้อมูลของประเทศมีความสำคัญต่อการส่งเสริมนวัตกรรมและสะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของท้องถิ่นวัฒนธรรมและประเพณีธรรมชาติของโลกดิจิทัลและบูรณาการของระบบเศรษฐกิจดิจิทัลนั้นจำเป็นต้องมีพื้นฐานร่วมกันของหลักการกำกับดูแลข้อมูล

กฎระหว่างประเทศ, บรรทัดฐาน, กฎหมายและกรอบการทำงานของข้อมูลที่มีอยู่ แต่ไม่เพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการของสังคมดิจิทัลมากขึ้น หลายคนมุ่งเน้นไปที่ความเป็นส่วนตัวและการปกป้องข้อมูล แต่ก็ไม่ได้มีความเสี่ยงในวงกว้างเกี่ยวกับข้อมูล ในกรณีที่ไม่มีการกำกับดูแลที่เหมาะสมข้อมูลหรือข้อ จำกัด ของข้อมูลสามารถ จำกัด การเคลื่อนไหวและการเข้าถึงบริการของผู้คนเป็นอุปสรรคต่อการค้าขายหรือ“ คูเมือง” ที่ต่อต้านการแข่งขันที่ จำกัด การเลือกของผู้บริโภคทำลายกฎของกฎหมายและความปลอดภัยสาธารณะ การแบ่งแยก

กรอบที่มีอยู่มักจะเน้นสิทธิของอาสาสมัครข้อมูลส่วนบุคคลที่มีความสนใจเพียงเล็กน้อยต่อสิทธิและหุ้นของผู้มีส่วนได้เสียอื่น ๆ พวกเขาส่วนใหญ่ premised เกี่ยวกับสิทธิในการเป็นเจ้าของข้อมูลและความเป็นส่วนตัวและมักจะถือว่าการยินยอมเป็นเงื่อนไขที่เพียงพอสำหรับการใช้ประโยชน์จากข้อมูลส่วนบุคคลที่ไม่ จำกัด นี่เป็นภาระที่สำคัญสำหรับบุคคลในการจัดการรอยเท้าดิจิทัลของพวกเขาเมื่อพวกเขาอาจขาดทักษะและเครื่องมือในการทำเช่นนั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ


เฟรมเวิร์กปัจจุบันยังยึดตามการควบคุมการเข้าถึงข้อมูลเป็นหลักซึ่งต่างจากการสร้างการป้องกันตามความเสี่ยงอีกครั้งซึ่งเป็นการใช้ข้อมูลในทางที่ผิด ความพยายามในการควบคุมการเข้าถึงข้อมูลสามารถ จำกัด นวัตกรรมในสาขาที่สำคัญเช่นการดูแลสุขภาพและการศึกษา วิธีการนี้ยังช่วยป้องกันการใช้ข้อมูลในทางที่ผิดเพียงเล็กน้อยเมื่อมีการ“ แจก” หรือ“ แบ่งปัน”

ยิ่งกว่านั้นเฟรมเวิร์กที่มีอยู่จำนวนมากนั้น จำกัด เฉพาะข้อมูลส่วนบุคคล ในขณะที่การปกป้องข้อมูลส่วนบุคคลเป็นสิ่งสำคัญข้อมูลที่ไม่ใช่ข้อมูลส่วนบุคคลและข้อมูล "ไม่ระบุชื่อ" หรือ "ไม่ระบุตัวตน" จะมีบทบาทสำคัญมากขึ้นในสังคมและเศรษฐกิจ สิ่งนี้จะมีความสำคัญมากขึ้นกับการเติบโตของการสื่อสารระหว่างเครื่องจักรกับเครื่องจักรและอินเทอร์เน็ตของสิ่งต่าง ๆ (IoT) โครงสร้างการกำกับดูแลข้อมูลจะต้องได้รับการออกแบบมาเพื่อปรับให้เข้ากับอนาคตนี้สามารถจัดการกับความเสี่ยงรอบ ๆ ข้อมูล "ส่วนบุคคล" และ "ไม่ใช่บุคคล" โครงสร้างเหล่านี้จะต้องพูดถึงความกังวลเกินความเป็นส่วนตัวและให้แนวทางที่ชัดเจนเพื่ออำนวยความสะดวกในการแบ่งปันและการใช้ข้อมูล

อย่างไรก็ตาม กรอบการกำกับดูแลข้อมูลที่มีอยู่ยังขาดความโปร่งใสและมาตรฐานระดับโลก จึงมีความจำเป็นต้องสร้างหลักการสากลร่วมกันและควรต้องส่งเสริมความเข้าใจร่วมกันเกี่ยวกับความหมายของข้อมูล การใช้ประโยชน์ และการคุ้มครอง รวมทั้งการบังคับใช้หลักเกณฑ์ดังกล่าวอย่างมีประสิทธิภาพ  กฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคงของสหภาพยุโรปถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี แต่ก็ยังไม่ครอบคลุมกรอบของการบริหารจัดการข้อมูลทั้งหมด องค์การระหว่างประเทศ เช่น องค์การการค้าโลกก็พยายามในเรื่องการไหลเวียนของข้อมูลทางการค้าก็เป็นอีกเวทีหนึ่งที่น่าสนใจ ด้วยเหตุผลและความตระหนักถึงความต้องการที่จะปิดช่องว่างเหล่านี้ จึงมีการเสนอหลักการในการสร้างสถาปัตยกรรมหรือกรอบการกำกับดูแลข้อมูลในระดับประเทศและระหว่างประเทศ ดังต่อไปนี้:

1. รัฐต้องให้อำนาจผู้คนและสังคมในการตัดสินใจเลือกอย่างรู้เท่าทันเทคโนโลยีเกี่ยวกับวิธีการสร้าง เก็บรวบรวม เปิดเผย ใช้ประโยชน์ และแบ่งปันข้อมูลดิจิทัล
2. รัฐต้องปกป้องสิทธิมนุษยชนรวมถึงสิทธิความเป็นส่วนตัวต่อต้านการละเมิดและใช้ประโยชน์จากข้อมูลและระบบดิจิตอลเพื่อส่งเสริมสิทธิของประชาชน และ
3. รัฐต้องปกป้องและคุ้มครองนักประดิษฐ์ ผู้ประกอบการและผู้ให้บริการในการรวบรวมแบ่งปันและใช้ข้อมูลตราบเท่าที่พวกเขาไม่ละเมิดหลักการที่วางไว้

นอกจากนี้ ยังมีการนำเสนอหลักการเพื่อจัดการความเสี่ยงและกลไกเฉพาะประกอบด้วย

1. รัฐต้องรักษาการไหลเวียนของข้อมูลฟรีข้ามพรมแดนและระหว่างเขตอำนาจศาลและปกป้องการเคลื่อนย้ายของผู้คนสินค้าและบริการ

2. รัฐต้องอำนวยความสะดวกในการโอนย้ายข้อมูลและสร้างความมั่นใจในการทำงานร่วมกันของระบบดิจิตอลทั่วโลกและการปฏิบัติตามมาตรฐานสากล

3. รัฐต้องประกันความโปร่งใสและมีรกลไกคุ้มครองธรรมาภิบาลข้อมูล 

4. รัฐต้องกำกับดูแลการประมวลผลข้อมูลและกำหนดความรับผิดชอบต่อความปลอดภัยและความสมบูรณ์ของข้อมูลและระบบดิจิตอล

5. รัฐต้องคำนึงถึงความต้องการของผู้มีส่วนได้เสียที่หลากหลายรวมถึงอุตสาหกรรมภาคเอกชนภาคประชาสังคมและรัฐบาล

6. รัฐต้องขจัดหรือลดอุปสรรคที่มีผลต่อการใช้งานข้อมูล โดยเฉพาะอุปสรรคต่อการแข่งขันที่เป็นธรรมและเปิดเผย และ

7.รัฐมีหน้าที่กำกับดูแลผู้ประมวลผลข้อมูลให้ปฏิบัติตามกฎหมายและระเบียบข้อบังคับทั้งหมดรวมทั้งวัฒนธรรมและขนบธรรมเนียมของประเทศ โดยไม่คำนึงถึงสถานที่ซึ่งข้อมูลถูกรวบรวมจัดเก็บประมวลผลหรือใช้